Parler à mon père

 Wat deed het de twee laatste weken weer in hevigheid pijn.

 De krop in keel, de tranen hoog.

De dromen waren navenant, daar was je,  maar bij het wakker worden niet meer hier.

Samen met H.T.B. op het terras zitten en erover praten, de tranen laten vloeien. Het hebben over de oneerlijkheid van het onverwachte.

Het weten dat, de wat als zinnen, ons misschien jou nog hadden gegund, maar dat als het voorbij zou zijn, het allemaal niet van toepassing meer zou geweest zijn.

Daarom vake, voor jou, na twee jaar niet meer eens van dochter tot vake gepraat te kunnen hebben, mijn laatste brief aan jou (voorgedragen in de kerk door P. met de klemtonen daar waar nodig.)

Vake,

Men vroeg me: “Wil jij nog iets aan je vake zeggen? Je hoeft het niet zelf te lezen, dat doe ik wel voor jou!” 

Wel, nog nooit heb ik zolang naar een leeg blad zitten staren.

Van de hemel naar de hel gekatapulteerd worden en dat op een paar uren tijd. Dat is eigenlijk de beste omschrijving van afgelopen weekend.

Maar ongeacht je onverwachte vertrek, je was én blijft nog steeds mijn vake want:

 Je hebt van mij “iemand” gemaakt en niet “iets”.

Ik mocht vooral een kind zijn. En ook al betekende dat je in mijn “apenjaren” toestemde om een permanent in mijn haar te laten zetten die grandioos mislukte.

Achteraf kon je triomfantelijk zeggen: “Ziede wel!”

Vake, vandaag geef ik jou nog één laatste keer een kus.

Maar die laatste kus zou ik zou graag willen inruilen voor je hand in die van mij te voelen zoals vrijdag.

Jou nog te kunnen strelen over je voorhoofd en te zeggen: “Vecht vake, komaan, vechten hé!” En om dan, als de vogeltjes in jouw tuin terug begonnen te fluiten, te horen dat je jouw strijd had doorstaan en niet om te horen dat je de strijd had moeten staken.

Vake, er is nog zoveel dat ik wil zeggen, maar dat heb je nog tegoed van mij.

Want buiten mezelf, Luc en “onze” Gaëtan was er nog één persoon. En die wilt ook nog wat zeggen:

“Aan mijn Sisken,

 Wij waren meer dan 42 jaar getrouwd. Hebben mekaar steeds gesteund door dik en dun.

En wat voor mij soms teveel was: “Spons erover.”

Ik wens je een goede vaart…

Moe

 
Vake, dat we jou ontzettend hard zullen missen daar bestaat geen enkele twijfel over.

Maar bedankt voor te zijn wie jij was!

Kus,

 Christel