Wat Marcel zou kunnen zijn

Eerst, Knuffel voor Froemel lezen.

Ken je dat gevoel, dat gevoel dat je zegt, je moet iets doen en wat je wilt zal ook gebeuren?

Wel, dát gevoel maakte zich afgelopen vrijdag meester van mij.

Zoeken, want sommige zijn al wat ouder nu en de om Jos zijn vadergevoelens aan te spreken, zou het een klein geweld worden.

Zondag was het prijs... er zaten een paar potentiële oogjes me aan te staren. Weliswaar, zij op de gevoelige plaat en ik kijken naar den Ipad.

Rond 16 september 2013 op de wereld gekomen, met zijn twee broers en twee zussen, ze waren dus met 5.

En met adoptie gaat het dus gelijk het aftelrijmpje. 5 kleine dotjes die zaten in een doos, eentje kreeg een warme thuis, toen waren ze nog met 4.

Na een strenge selectieprocedure (mijn schoonzusje zal dit wel snappen) door de opvangmensen, kregen we het groene licht. "Lex", bij hen kregen ze sowieso altijd een naam, mag naar zijn nieuwe thuis!

En we dansen de samba, en we dansen de samba...... Stop na met dansen en typ verder (noot aan mezelf).

Schoonzusje en ikzelf, emokippen eerste klas maar ook bemoeikippen. Dé nieuwe naam, daar waren wij, het toch wel rap over eens.

Jaja, wij hè, diegene die eigenlijk niets in de pap te brokken hadden want de enige die recht van spreken had, is de rakker van 8.

Van onszelf waren we overtuigd, hints langs alle kanten, we vonden en kregen bevestiging voor onszelf. Goed gelachen in ieder geval.

En toen moesten we het officieel gaan maken, voor wat betreft zijn aanpassingen van zijn chip, zonder s.

Eddy, Isidoor, Filemon, Ludo, en onze (aka schoonzus en Mothership) met stip op één

Met dank aan de onderbroekenkast van H.T.B.

Maar jammer genoeg gingen we lopen met de troostprijs, want met veel trots stellen we hem voor.....

Hieristiedan

Dé Ludo....

Wat dus Marcel had kunnen zijn.

In ieder geval,

Ludo, wollebolleke, nu zaterdag kom ik jou ophalen en breng ik je naar een paleis bij de rakker van 8.

Een knuffel voor Froemel

Twee weken geleden, triest nieuws, Froemel was niet naar huis gekomen.

 Hoop, flyers verspreiden, wachten op haar terugkeer.

Vorige week, harde realiteit, Froemel zou nooit meer thuiskomen. Jos zou nooit zijn poezemeisje meer zien.

Schoonzus en schoonbroer ontzettend droevig en dan zwijgen we nog niet van de rakker van 8, wiens poes het was, en de kleinste van den hoop, onze neefjes dus.

Maar het Mothership hier sprak met H.T.B. en besloten het verdriet wat te gaan verzachten.

Vervangen kunnen we ze niet, maar we kunnen het leed wat verzachten.

Wordt vervolgd...

19-11-1999

En nog steeds, mijn lieve H.T.B.

Boterhamwacht

Je moet je als poes, met een hoog moederinstinct, er van gewissen, dat de boterhammekes van M.K.P. zeker niet aangeraakt worden door derden.

Wat zou het nu ook nog handig zijn, als ze ze zou kunnen smeren.

Lachen met

We waren weer naar onze tweede home afgelopen weekend en gingen eens de andere kant op. Ditmaal eens langs Oud West ons begeven om daar onze stad te verkennen.

We lopen langs andere winkels, lelijke panden, vuile ramen, een opvang voor daklozen en ook een psychiatrie passeert er op onze weg.

Het is pas als we langs de overkant van de straat terugkeren, we goed en wel zien wat er als soort van kunst op het gebouw van de psychiatrie prijkt.

 

Lachen met jezelf is de beste therapie zeker. Of je kan het ook zien als: "Als je zover op de ladder bent geraakt, is het tijd om hier binnen te stappen."

Grapjurkjes bij de politie

Vorige week donderdag was er voor de genodigden een voorsmaakje.

En oh, oh, oh, wat was ik die avond dé domme kip, door nog even buitenshuis te gaan eten. Met een vaag gevoel in het hoofd van: "Is dat nu niet vanavond of toch niet?", vertrok ik toch met Mijnheertje Koekepeertje.

Nondeduizendpoten, de hoeken van onze straat, de afrit voor de hulpdiensten, garages, gemarkeerde lijnen, alles stond vol auto's, bij onze terugkeer.

Geen millimeter parkeerruimte meer.

Ondertussen dan maar even gestopt in onze straat, voor andere garages, nadat ik al 10 minuten rondjes had liggen draaien in onze straat.

Komt daar een vrouw aan én die wenst te draaien op de opritten van de garages waar nota bene al geparkeerde auto's (van de buren) staan. En net daar stond ik, net zoals er geen millimeter parkeerruimte meer was, was er ook geen millimeter draairuimte tussen haar auto, die van de oprit en de onze.

Dus ik blijf staan en ik bekijk het tafereeltje, hoor een krakende versnellingsbak, gas planché maar ze geraakt niet gedraaid. En ik? Ik zit nog altijd in de auto... ach ja., tijd zat, want het liep tot 22 uur. :-)

Dus bel ik met "de gratis lijn van de smurfen" en leg dat uit, dat het dé eerste dag is, dat het weer een schandaal is en dat wij als bewoners mét kaart (maar wat ben je ermee na 18 uur en als de straat vol staat) weer frustraties alom is.

Leg uit dat er voor mij een vrouw staat die nog liever tegen auto's zou rijden dan gewoon een straat om te rijden én dat ik het vertik om mij te verplaatsen want dat als ze naar rechts draait er geen enkel probleem is.

En dan krijg ik écht wel grapsmurfje aan de lijn: "Mevrouw, dat is zeker niet fijn én ik begrijp dat dit tot frustraties kan leiden. En het kan ook leiden tot verkeersagressie."
"Ik stuur sowieso een verkeerspatrouille erop af maar ik wens u ondanks alles toch nog een fijne boekenbeurs."

Onnodig te zeggen dat ik het cynisme van de smurf toch wel wist te appreciëren ondanks mijn frustratie.

Ben uitgestapt naar de vrouw toegegaan en gezegd: "Rij toch gewoon gelijk iedere mens een blokje om." Daar was ze het dan eerst nog niet mee eens, want als ik wat achteruit zou rijden kon zij haar bocht wel goed maken. Dus heb ik het nog eens herhaalt en verteld dat ik "gewoon terug in de wagen ging zitten zonder hem in achteruit te zetten."

Een paar tellen later, kon de buurvrouw me vertellen dat we gewoon voor de dokter zijn huis mochten staan.

En zo was alles weer peis en vree, in mijn hoofd.

Och ja, en heb ik nu al verteld dat ik nen behoorlijke koppigen does kan zijn? :-)

Movember

Nog niet van het harige type, maar een begin.