Een Jean-Michelleke doen

Kort voor de Kerstvakantie trokken H.T.B. en M.K.P.  en mezelf richting "Dendecathlon". Wat we er überhaupt weer gingen kopen, is weer in mijn triseeke geraakt. Dat betekent dus, weg is deze data in mijn bovenkamer.

Maar dit doet hier helemaal niet ter zake.

H.T.B. kan bij momenten ergens zijn zinnen op zetten en dan wordt er ook bij ieder bezoek aan die desbetreffende winkel de oren van de vrouw des huizes, moi dus, gezaagd. Gezaagd is niet correct, maar het is alsof er een plaatje blijft hangen met altijd dezelfde zin.

Wij, vrouwen noemen dat zagen. De mannen zullen dit misschien wel bestempelen als repetitief herhalen omwille van de vergetelheid van de vrouw.

Het onderwerp deze keer was: "Wij (want ondertussen had hij M.K.P. al voor zijn kar gespannen) willen graag een Ping-pong setje veur oep 't tafel."

Maar ik bleef het been stijf houden er ging geen setje meer richting la casa. No way!

En maar blijven repetitief herhalen: "Het is niet zo duurrrrrrrrrrrrrr en allez na en da ligt op een klein plaats en toeeeeee en asjeblieffffft!"

Op een gegeven moment nam het gezeur de bovenhand dat ik al eens had geroepen: "Als er nog énen zo blijft zagen dan hebben jullie onder de kerstboom een extra paksken!"

Ohohoh.... na mijn uitspraak mag ik de dag van vandaag nog blij zijn dat er überhaupt nog oren op mijnen kop staan. :-)

Het been blijf stijf alsof het overgoten was geweest met 10 pakjes stijfsel, maar er kwam niets mee naar huis dat met een zelfspansysteem op de tafel kon worden gespannen.

En toen kwam 't nief jaar en dé solden en weer een bezoekje aan Dendecathlon... en ik zou spontaan gaan zingen zijn "Boys put your record on. Tell me your favourite song!" 

Niets voor niets zegt men: "Iedereen kent zijnen zot!" En of course... the record ging on and on and on....

En wat deed ik? Wel, ik deed een "Sandra Bullockske" of beter gekend als "I can bent like a pretzel". Met als resultaat dat er hier nu menig avond wel eens een "Jean-Michelleke" wordt gedaan.