Als M.K.P. iets niet mag horen dan spreken H.T.B en ikzelf Frans.... J'adore la langue de Molière dus het is voor mij aangenaam op die manier.
Nu onlangs lag M.K.P al in zijn bed en ik wou aan H.T.B. iets zeggen over ons Fientje. Remember ons Fientje ziet mij als "Mothership" en heeft mij vaak nodig. Dit ligt volgens onze dierenarts aan haar groot "moedergevoel".
Anyway, ik zeg iets over haar tegen H.T.B in het Frans. Na een paar minuten (ik ben niet blond, maar toch...) valt mijnen nikkel en zeg ik tegen H.T.B.: "Waarom zeg ik nu iets over Fientje tegen jou in het Frans, alsof zij het zou begrijpen als ik het in het Nederlands zou hebben gezegd.".
Bizarre kronkels in mijn brein hoor, daar zou Paulien Cornelisse voer aan gehad hebben voor een boek over "Taal is echt wel mijn ding!"
4 opmerkingen:
Hahaha. Zal ik er dan nog even achteraan gooien dat kinderen (hoe jonger hoe beter) heel makkelijk vreemde talen aanleren? Als je dus nog even doorgaat met dat Frans, dan is M.K.P straks tweetalig opgevoed ;-)
wij werden als kind net extra aandachtig als er in het frans gepraat werd, want dan wisten we dat we het niet mochten horen!
ja, vroeger bij ons thuis praten mijn ouders ook in 'Frans als het over zaken ging die niet voor onze nieuwsgierige oren bedoeld waren! Grappig, blijkbaar zijn alle ouders 't zelfde hé!
Zelf net terug van onze Nieuw-Zeeland reis maar nog niet aan bloggen toe, heb eerst nog heel wat andere dingen in orde te brengen. bovendien moet ik 3 gemiste lessen Spaans inhalen, weer een hele dobber! Maar natuurlijk kan ik niet wachten om te komen piepen op de blogs die ik volg. hartelijke groet and I'll be back soon! Hilde
De macht der gewoonte ?
Ik heb nog een poes gehad die verstond letterlijk alles wat ik zei, alleen geen Engels. Dus wanneer het gevoelig lag (voor haar) communiceerden we in die taal en konden haar zo foppen en vb in de reistas krijgen.
Een reactie posten