Deze namiddag kwam ik van Berchem (gaan solliciteren) met de tram. Pas op dat is niet hetzelfde als Antwerpen volgens een oude dame op de tram.
Er zal al een oud besje op de tram toen aan de volgende halte haar vriendin opstapte. Na de "hoeistmeta" en "amaai dat is effekes geleeje da ik a gezien heb" ging het over 't weer!
Volgens de een had het toch zo lellek gedaan in Antwerpen maar de andere wist er niets van want ze was niet in Antweirpen geweest vandaag!
Als ik dat hoor dan denk ik aan 't zeetje of zo maar toch niet aan het feit dat ze gewoon eventjes naar Mortsel was geweest. Oké dat valt niet onder de noemer Antwerpen maar het is toch nog altijd dezelfde provincie.
Enfin, maar we wijken af.
Bij arrivé Harmonie tuur ik dromerig naar buiten en dan zie ik het gebeuren: een jongenman springt op de sporen voor een tram die van de andere kant komt.
Die tram raakt nog net de hielen van de jongeman terwijl die op het perron springt. De trambestuurster remt uit volle kracht en begint onbedaarlijk te huilen van de doorstane emoties.
Eerlijk gezegd, dan realiseerde ik mij waaraan die jongeman ontsnapt was en wat er voorgoed had kunnen gebrand staan op mijn netvlies en dat van vele toeschouwers. De oude besjes die moeten we kalmeren want die ene die blijft maar vragen "oefdatemderonderlijt". Na ontelbare neen madame, hij is aan de dood ontsnapt, zet ook onze tram zijn traject verder.
Twee haltes verder aan de A.W.W. stapt een meisje en een heer af. De tram vertrekt en geeft ineens een krachtige stoot tegen zijn rem. Dat meisje was van het perron geschoven tegen de tram en de man kon haar nog net terug op het perron trekken vooraleer ze onder de wielen van de tram terecht kwam.
Zo geschrokken ze was, liep ze over voor de tram die wel groen had terwijl haar licht op felrood stond. Weer een trap op die rem en belgerinkel. De volgende trambestuurder die ook weer ontdaan is maar die foetert van "enne dat haar van die jeugd, dat moet allemaal in de ogen hangen, maar uit hun doppen kunnen ze er niet meer mee zien!"
Twee bijnakes op een paar haltes van elkaar was voor mijn tikker ook wel even te veel.
H.T.B had een halve dag verlof (gisteren) en we gingen samen M.K.P. ophalen aan de school. Maar aangezien we een beetje tijd hadden voor de schoolbel ging, doken we nog even de P&C binnen.
Kieken 1 ziet een hemd en vraagt aan Kieken 2 of hij nu onlangs zo geen heeft gekocht?
Kieken 2 antwoordde resoluut: "Bah nee gij! Zo'n hemd! Da hedde gij niet gekocht!"
Kieken 1 zegt dan maar dat hij zich vergist zal hebben en bij het nakijken thuis hangt er zo'n hemd niet in de kast.
Bijgevolg bedenkt Kieken 2 deze ochtend dat ze toch wel zo'n hemd kan kopen als extraatje voor de Kerst voor Kieken Numero Uno.
Jammer genoeg, zonder buit naar huis (niet meer in zijn maat) en dus gaat ze om haar teleurstelling weg te spoelen, de was doen. Ze raapt de witte was bij elkaar en dan ineens valt haar oog op een hemd waar ze een paar uur geleden ijverig naar het zoeken was in het maatje van Kieken Numero Uno.
Dus dat Kieken nummerke 1 en 2 wisten geen van beiden meer dat ze dat gekocht hadden (2 weken maar geleden, nota bene). Zo zijn we ooit eens een broodje gaan eten en wisten we een week later met twee ook niet meer waar het was. En nog meer, tot op heden weten we dat nog steeds niet.
En daarnet een gevalleke van Kieken 2 en eigenlijk ook van een kat.
Ik ging de keuken poetsen. Zet op een opstapje de kattenbak en daarboven nog twee volle zakken kattenzand.
Bij het opzetten van de constructie zeg ik al innerlijk tegen mezelf: "Dat gaat verkeerd aflopen, maar goed, het blijft staan, dus dweilen maar!".
Dat was buiten Marieke - ik weeg 6 kg - gerekend. Die had een grote boodschap te placeren, hetgeen feilloos gebeurde maar dan ging ze graven in het kattenzand en toen liep het mis.
Ik had het nog zo tegen mezelf gezegd hé. Kieken!!! :-)
Op de gedempte Zuiderdokken was het zaterdag een zootje op het gebied van parkeren. Er waren er, allicht toeristen, die extra parkeerplaatsen creëerden.
Wij, zijnde van A, zijn plichtsbewust en parkeerde onze auto héél netjes. Toen we terug kwamen was uitrijden bijzonder moeilijk, dus ging ik eventjes wat aanwijzingen geven aan H.T.B.
De bedoeling was dat hij niet tegen andere auto's zou zitten bij het manoeuvreren maar dat hij mijn been zou klemrijden tussen onze bumper en die andere bumper, dat was zeker niet de bedoeling!
Absjaarke dacht dat ik door mijn gewuif wou zeggen dat hij nog plaats had om achteruit te rijden. Normaal zegt men, nen goeie verstaander heeft maar een half woord nodig. Maar I tell ya, dat was dus nu niet het geval.
Mijn been, zijkant knie zat tussen onze bumper en de andere en H.T.B. trapt dan nog eventjes lichtjes op de gas om het pletten te bevorderen.
God werd weer aanbeden ditmaal in de hoogste regionen en toen ik mijn been er tussenuit had gewrongen en de deur opentrok om te vragen wat de bedoeling was antwoordde hij héél koeltjes: "Gij, met uw spastische neigingen, ik dacht dat ik nog plaats had om achteruit te komen!"
Een joekel van een blauwe plek en vandaag nog wat meer pijn dan gisteren. Dat blauw trekt wel weg en die pijn dat mindert wel.
H.T.B. leeft nog - heb geen wraakactie ondernomen, maar ik wijs hem wel dagelijks nu op mijn auwie-auwie.
Misschien valt dit wel onder de noemer "partnergeweld! :-)
Enkel vrouwen naar de film, stond er deze week op het programma.
Maar het voorprogramma... dat is toch niets voor mij. Honderden vrouwen die staan te gluren naar sjaaltjes, sjakosjen, afslankingsproducten, thuis-parties zowel voor zilveren ringen als bibbereenden, dolfijnen, etc...
Daarbij gieten ze dan nog cava in hun gillet en duwen ze zoute pasta richting maag. Standjes met make-up sessies dewelke worden gehouden in de donkerste hoek van de zaal. Dus hoe je terug in het volle licht eruit ziet... is Halloween-factor 10.
En dan eindelijk kan je naar de zaal. Als je daarvoor even bij vermageringsstand hebt gestaan dan doen ze dat ineens teniet door je een doosje ijspralines in je handen te duwen.
Eénmaal in de zaal ligt er op je stoel een boa (die op het einde van de avond in plusjkes op je kledij plakt enwaarmee gans de zaal vol ligt), een kussentje en een flesje bellenblaas.
Dan komt een hyperactieve man wat vertellen en dan komt ineens het "Varken van Madonna" naar beneden. Beginnen die vrouwen (wij niet, sorry) te gillen... volgens mij had er beter ook een stand van Tena-Lady gestaan. Dat allemaal voor dé Kevin. Vriendelijk worden we verzocht om de boa om te snoeren en duchtig bellen te beginnen blazen. Waarop zij dan aftellen van 10 naar 0 en dan keihard roepen "Gelukkig Nieuwjaar"!
15 minuten entertainment voor de zaal. Wij, die roepen: "Wanneer gaat die film nu beginnen?"
Nog niet direct want de eerst nog ballen in de zaal gooien en dan ballonnen en dan moeten de prijzen nog afgehaald worden beneden. En dé Kevin kussen... jeezes..; wat je daar ziet. Vrouwen die hun lippen tuiten maar niet tegen de wang van dé Kevin, er zo net tegen. En de vriendin die dan van de zenuwen de eerste foto laat mislukken, en hopla een tweede.
En dan uiteindelijk kan het beginnen. De film itself "New Year's eve", met een fantastische cast! Goede humor, leuke muziek én een tof verhaal.
En na de film is het nog niet gedaan, zo blijkt. Als koeien wordt men naar beneden geleid om daar dan een "goodie-bag" te krijgen.
In ieder geval, loved the movie and hated the before and after. It is not my cup of tea.
Ik heb geen pannenlikker meer. Inderdaad, ik ben een arme sloor dat ik dit basis-keukenhulpstuk niet in mijn schuiven heb.
Hoekandana? Wel, plastiek dat vergaat zo na een tijdje en ik vind dat vies worden dus op één keer heb ik er zo'n paar gewoon in de vuilbak gekegeld.
Maar het wilt nu toch wel lukken dat ik een alternatief heb zeker! Het liep al geruime tijd in huis rond.
Vorige week was ik met M.K.P. chocomousse aan het maken en dan zit je dus op een gegeven moment met nog restjes in je pot.
Dus ik zegt hem: "Goh, nu zou een pannenlikker toch van pas komen."
M.K.P. : "Maar mama, dat is toch geen probleem. Kijk eens hier, naar mijn tong. Die kan perfect dienst doen als pannenlikker!"
Als "nu" toen was dan had ik een bijzonder hippe retrokoets... maar toen was toen dus het was de normaalste koets ooit! Maar ik zat er wel keifeir in zo op mijn 5 maand.
Paardrijden mocht ik niet van mijn ouders, maar tegen "Lassie-rijden" hadden ze niets. Gelukkig was er nog geen GAIA, want dan hadden die mannen ook nen serieuze njet gegeven.
Mémé en Pépe hadden ook een hond die luisterde naar de naam "Dolly". Maar zo te zien was "den Dolly" niet zo dol op mij.
We gingen deze week zelfs golfen, ik niet zozeer maar H.T.B. die ging met vrienden en ik ging mee om als buggy-driver te fungeren.
Zagen gigagrote geschenkjes in de knap verlichte straten van Knokke! 
Gingen voor H.T.B. zijn bedrijfswagen zien, onze auto mocht nog eens naar de carwash (hoog nodig) en we starten met de voorbereiding voor morgen. 
