Uw correspondent

Laat bij deze weten dat ze vanop de stoel, a van aaa wiebel de wiebel en Mieke houdt a vast, noppes riende knots kan zien.

Tssss, maar denk dat het een wooden tub is.

Kan ook gewoon eens gaan aanbellen. Niet?

Zo van: "Na moede mij toch eens even vreit, neig excuseren. Maar ik ben de buurvrouw van twee tuinen verder en vanop mijnen stoel kan ik niet goed zien, waarom uw man zijn bovenlijf altijd ontbloot in dat hoekske."

Denk dat ik nogal nen post zou pakken. ;-)

Ze hebben iets

De buurman heeft iets, een haaamerkeeeee en een beitelkkkkeeee. Kloppen, kloppen, kloppen maar.

Kindjes roepen: "Dat is cool he."

Een andere buur heeft een boor, waarmee hij mij aan de tandarts doet denken.

Maar nog een ander heeft iets, dat zalig ruikt, zowat warme vanille. En in de hoek van de tuin stijgt er een damp op. Hij doet er zij T-shirt voor uit en dan zie ik hem nog wat rekken en strekken, allicht om de short ook nog uit te doen. En dan verdwijnt hij in de heerlijk, ruikende damp.

Wat het juist is, weet ik niet.

Maar ik denk dat als ik nu op mij stoel ga staan ik het wel zou zien.

Zou ik het durven?

Kitty

In augustus zitten we weer in Amsterdam.. dus weer tijd om daar ook wat cultuur mee te nemen.

Een uitstap ligt al vast voor Mijnheertje Koekepeertje en mezelf en dat is het Achterhuis.

De tickets zijn er ook al, want we weten uit ervaring dat het er van 's ochtends al aanschuiven is. Maar met een tijdslot ben je zeker van je plaatsje.

Parler à mon père

 Wat deed het de twee laatste weken weer in hevigheid pijn.

 De krop in keel, de tranen hoog.

De dromen waren navenant, daar was je,  maar bij het wakker worden niet meer hier.

Samen met H.T.B. op het terras zitten en erover praten, de tranen laten vloeien. Het hebben over de oneerlijkheid van het onverwachte.

Het weten dat, de wat als zinnen, ons misschien jou nog hadden gegund, maar dat als het voorbij zou zijn, het allemaal niet van toepassing meer zou geweest zijn.

Daarom vake, voor jou, na twee jaar niet meer eens van dochter tot vake gepraat te kunnen hebben, mijn laatste brief aan jou (voorgedragen in de kerk door P. met de klemtonen daar waar nodig.)

Vake,

Men vroeg me: “Wil jij nog iets aan je vake zeggen? Je hoeft het niet zelf te lezen, dat doe ik wel voor jou!” 

Wel, nog nooit heb ik zolang naar een leeg blad zitten staren.

Van de hemel naar de hel gekatapulteerd worden en dat op een paar uren tijd. Dat is eigenlijk de beste omschrijving van afgelopen weekend.

Maar ongeacht je onverwachte vertrek, je was én blijft nog steeds mijn vake want:

 Je hebt van mij “iemand” gemaakt en niet “iets”.

Ik mocht vooral een kind zijn. En ook al betekende dat je in mijn “apenjaren” toestemde om een permanent in mijn haar te laten zetten die grandioos mislukte.

Achteraf kon je triomfantelijk zeggen: “Ziede wel!”

Vake, vandaag geef ik jou nog één laatste keer een kus.

Maar die laatste kus zou ik zou graag willen inruilen voor je hand in die van mij te voelen zoals vrijdag.

Jou nog te kunnen strelen over je voorhoofd en te zeggen: “Vecht vake, komaan, vechten hé!” En om dan, als de vogeltjes in jouw tuin terug begonnen te fluiten, te horen dat je jouw strijd had doorstaan en niet om te horen dat je de strijd had moeten staken.

Vake, er is nog zoveel dat ik wil zeggen, maar dat heb je nog tegoed van mij.

Want buiten mezelf, Luc en “onze” Gaëtan was er nog één persoon. En die wilt ook nog wat zeggen:

“Aan mijn Sisken,

 Wij waren meer dan 42 jaar getrouwd. Hebben mekaar steeds gesteund door dik en dun.

En wat voor mij soms teveel was: “Spons erover.”

Ik wens je een goede vaart…

Moe

 
Vake, dat we jou ontzettend hard zullen missen daar bestaat geen enkele twijfel over.

Maar bedankt voor te zijn wie jij was!

Kus,

 Christel

 

Als het te klein is geworden

De fiets van Mijnheertje Koekepeertje was al even wat té klein geworden.




Knieën die zich wat op nekhoogte begonnen te begeven, het fietste toch niet meer zo handig en zonder versnellingen is het ook niet evident.

Dus we zouden gisteren enkel eens gaan kijken voor een fiets. Zo wat passen en rondkijken en zien wat de mogelijkheden zijn.

Maar wij zouden "Die van A" niet zijn, als we een klein uur later al een fiets hadden gekocht.

Eén ding, we waren met de auto en die fiets past niet meer zo goed in een auto. Maar geen nood, we  hebben al onze fietsen daar al gehaald en we kunnen die daar altijd stallen, tot het moment er is dat je hem kan ophalen.

En wat kriebelde het deze ochtend al om hem om te gaan ophalen.

Groter, maar het lukte hem héél aardig om veilig naar huis te fietsen. Het beviel hem zo erg, dat hij nog wel wou gaan fietsen. Maar dat houden we voor het volgende weekend. Dan kunnen we met ons drietjes weer in de ochtend naar de markt met de fiets.

Gewoon zalig.. fietsen.....

Krokettenmachine

Hoe een kat je aan het krokettenmachien van mémé kan laten herinneren.

Gisteren hoorde ik een overbekende "mauuuuwwww". Deze is onheilspellend.

Meestal tref ik dan, meestal Fien (Marieke is de stille tongkakker), een poes al ronddraaiend gelijk een tol ergens.

Ik hoop altijd dat ze op een plaats blijft staan, maar vaak is het vocht dat aan de kwak voorafgaat al zowat overal te vinden in de tussentijd.

Mothership, moi dus, staat er zowat op te zien, volgens mij mankeer ik toch iets, dat ik, zo'n spektakel wil aanschouwen.

Dus ik keek en zag ineens met een vaart, nen saucisson van haar uit haar mond vliegen.

En dan denk ineens: "Allez, wat eiwit en ze door de chapelure halen, een perfecte kroketvorm. Just gelijk dat uit de mémé haar krokettenmachien kwam."

Kleurplaatje

Toen H.T.B. ruime  tijd geleden  een tattoo had laten plaatsen, was het buurjongetje op bezoek.



Omwille van de "versheid" diende deze nog goed verzorgt te worden. En dus zag buurjongetje deze en geheel onschuldig lief vroeg hij: "Christelllllll, ga je dat straks kleuren op Luc zijn rug?"

We hebben eens goed gelachen. Gekkerd.

Endodontoloog

De afspraak met hem ligt ondertussen ook al vast. Op 17 juni gaat hij zich met de wortels bezig houden en krijg ik de rekening van 480 euro hiervoor.

Niks rebajas, het is dan nog immers sperperiode.

De kers op de taart

Is dat ik deze middag bij de huisdokter te vinden was.

Deze ochtend had ik meer keelpijn en precies wat koorts.  Had dankzij de pijnstiller goed geslapen tijdens de nacht, maar dit was precies wat anders.

En reken maar van yessss, bovenop de rest, nog een virale infectie erbij.

Toen ik opperde: "Morgen mag ik toch gaan werken?"

Wel toen vond de dokter dat nu toch zo geen goed plan.

100 meter platliggen en rusten is begonnen.

Update van alle heiligen... aka het verdict van de tandarts

Met een gevoelloze kaak en lip stapte ik na een dik uur buiten bij mijn "nieuwe" tandarts.

Het was niet goed. Er werd ten eerste al geconstateerd dat er mijn vulling een barst zat en de foto liet zien dat er twee joekels van abcessen zitten.

In eerste instantie was haar vrees dat ze hem niet verdoofd zou krijgen en uitboren zonder verdoving zou niet van de poes zijn.

Maar na 10 minuten voelde mijn lip en mijn wang aan alsof ze niet meer van mezelf waren en begon ik spontaan te kwijlen.

Dus kwam de slijpschijf (grrr, dat geluid geeft me bij het neerpennen nog kiekenboebels) eraan te pas om de oude eruit te halen. En op sommige momenten had ik toch wel eventjes moeten tanden bijten, maar ik was héél flink en ze heeft niet moeten bijspuiten. :-)

Nu wachten we de telefoon van de endodontoloog af, die de wortelkana(a)l(en) zal aanpakken.

Dus welkom antibiotica en pijnstiller... we gaan zo de nacht in.

Alle heiligen

Heb ik genoemd deze nacht, toen de tandpijn de kop opstak in alle hevigheid.

Vorige week dacht ik dat het gewoon was door de sinussen die vol zaten, het geen stem hebben etc. Uiteindelijk hangt dat allemaal samen, maar niets was minder waar.

Lichte kloppende pijn, wat meer kloppende pijn, ontzettende kloppende pijn.., crescendo omhoog.

Ambetante benen ook nog, niet kunnen slapen. Gespoeld met ijskoude limoncello, uitgespuugd... (zonde), ice-pack erop, kersenpittenkussen... enfin, the whole enchillada deze nacht.

En dan begint het.... tandarts met pensioen en nog niet écht voor mezelf een nieuwe gezocht... maar nu was er dus "het vinden van" wel aan de orde.

Lijstje maken met helpers in nood, en bellen maar.

Van de nieuwe tandarts, allez van de tandartsassistente,  van Mijnheertje Koekepeertje kreeg ik te horen: "Er kunnen geen nieuwe patiënten meer bij tot september." Een gemopper van mijn kant: "En ook niet voor de mama van een reeds nieuwe patiënt, maakt men geen uitzondering."

Wijselijk heb ik de tanden op elkaar gehouden en niet geantwoord, maar vriendelijk bedankt.

Een tandartspraktijk op "t Zuid, had een bandje: "We zijn momenteel druk bezig maar laat een bericht en je telefoonnumer achter en we bellen je onmiddellijk terug." Blijkbaar is onmiddellijk niet binnen een uurtje of twee, want ik wacht sinds kwart voor negen deze ochtend nog steeds op die "ring back belofte.

Een mens met pijn, is lichtgevoelig voor zoiets, dat moeten ze nu toch wel weten. :-)

Dus, de volgende.. ontzettend vriendelijk maar geen plaats meer voor een noodgeval ertussen te krijgen en ook direct kreeg ik te horen dat ik morgen ook niet zou kunnen langs komen, maar de vriendelijkheid van de assistente deed veel goeds.

Driemaal is scheepsrecht was al niet meer van tel, dus numero quattro...

Ik dacht echt om met de resterende nummers te gaan vogelpikken, het random geluk tarten en wettegijlegoewatte.... Ik had geluk!!!

Dus ik mag straks tussen twee afspraken komen.. ze gaat kijken wat ze voorlopig kan doen en indien nodig morgen het oplossen.

Ga haar ook direct bombarderen tot mijn nieuwe tandarts... opgelost.

Geen stem

Een kleine week geen stem, niet zo handig maar we zijn er door.

En dan is Mijnheertje Koekepeertje wel behulpzaam: "Mama, moet jij een keelpasteitje."

Pasteitje, nu niet zo direct maar een pastille.. dat gaat er wel in.

En net zoals de kapster zei: "Strepsils, dat verdooft gewoon je tong!".