In a bloot gat

Met uw billen bloot kan je op zondag in onze nieuwe, second, hometown rondlopen.

Ik zeg het u.... op zondag kan je in het centrum, gewoon in uwe pure rondlopen.. er is geen winkel open en geen kat op straat te zien.

Wat een verschil met Oud Zuid......

Maar net daarom genieten wij des temeer van de rust, daar was H.T.B. héél erg aan toe.

En in den home, genieten ze ook graag tussen 13 uur en 15 uur van de nodige rust..... dus hoppa benen omhoog en knorren maar.

En die enkele zotten, die dan in het centrum in hun bloot gat lopen, kunnen je niet meer deren.

We gaan het nog eens over blazen hebben

En dat was al geleden van toen.

Met mijn blaas is alles oké... maar La Reine is op 6 oktober op haar blaas gegaan. Wat handig het kan zijn als je steunzolen hebt, maar ze niet aandoet.

Oke, gezien het nachtelijk uur, zo rond 5 uur, dan draag je dat niet, je slaapt niet met die dingen.

Maar bij de pitstop en doorspoelen liep het mis.. de ene voet over de andere en daar ging ze, keihard met haar arm op de rand van een wc-pot. Nu is deze niet meer in porselein, maar van de zachtere soort, maar geloof me vrij, dat veert niet mee.

Dus... daar zat ze, op de vloer.... omringd door les Petits princes, Ramses et Charlowie. Dat zijn poezen, dat zijn geen honden, waar je eventueel nog wat je kan aan optrekken en die van een soortelijk gewicht zijn, dat ze niet omvallen.

Duw je maar eens omhoog, met een arm die het niet meer doet. Wat doe je dan? La Reine dacht, met slangenbewegingen geraak ik er wel... ik kruip in de zetel en wacht tot ik de dokter kan bellen op een schappelijk uur.

Neen, ik bel ook niet naar dochterlief... want het is nog vroeg. Ik verbijt mijnen pijn. Dus zo kreeg ik rond 8u30 een telefoontje pas.

Ondertussen was de afspraak bij de "plakkenman" al gemaakt.



 

Als je dit als leek ziet, dan weet je ook dat er wat te repareren valt, peins je niet?



Enfin, een paar uur later zaten we bij de orthopeed al en nog eens 24 uur later, zaten we op spoed (dat was de afspraak - want dan werd ze nog diezelfde avond geopereerd).







24 uur later, was ze alweer gerepareerd en weer volop in haar element, alleen wat bont en blauw en voorzien van een ferme snee en een titaniumplaat in de arm.

Zaterdag na de operatie

Zaterdag mocht ze al naar huis, en was het weer achter de rug. De dikte van het hand dat kon wel tellen. Maar ze was blij om weer er te zijn, en dat vonden de poezen ook super.

Een weekje later

Aflopen dinsdag was de controle foto, alles verloopt naar wens, wat kalk dat zich moet vormen maar dat komt ook weer in orde.

Mid januari 2016 nog eens een foto en afhankelijk van de kalkvorming dan, gaat de plaat er dan in maart 2016 uit.

Zo zie je maar, ook dit ga-eens-op-uw-blaas-verhaal, kent weer een einde.

(Den) Home Sweet Home

Halve Trouwboek woont niet zomaar in een appartement....neen, hij woont in een seniorie.

En neen, we gaan daar niet mee lachen..... of toch wel een beetje.

Aangezien hij 50 is geworden en wat behoeftig begint te worden, dachten we dat aangepast wonen, wel goed zou zijn.

24/24 in de week iemand aan de receptie, liften, deuren die automatisch opengaan, een warme maaltijd als het moet. Je kan nog zelfstandig wonen en uw gat nog zelfstandig afkuisen, maar als het nodig is, is hulp onderweg of kortbij.

Belange niet hé, lezers van dit blog!!!!!! Zo behoeftig is hij nog niet.

Maar hij woont wel in de seniorie én die en nog tig andere faciliteiten zijn er.

Ik hoor jullie al denken: "Allez, daar moet je dan toch voor op nen wachtlijst en dat geven ze toch nog niet aan iemand van 50!".

Klopt... maar dit is een seniorie waar mensen de appartementen ook kunnen kopen. En zo geschiedde dat onze huisbaas, haar oma hier woonde en zij dit heeft geërfd. En dus nu verhuurt aan H.T.B., de expat. Zo zijn we er dus terecht gekomen.

Dus dit wetende, is H.T.B. met zijn 50, dé jongste bewoner van de blok.

Maar wat hebben wij een leuke buren... écht waar.. zalig mensen, met een gezonde dosis humor,  ondanks hun gevorderde leeftijd. De andere die we al hebben mogen ontmoeten, zijn schatten.

Ze hebben ook allemaal tijd voor een praatje en H.T.B. maakt graag tijd vrij voor een babbeltje.

Ook de straten eromheen naar het centrum op zijn het meeste toneel van oudere mensen.

Al lachend, noemen we het al "rollator city". Waar we in Amsterdam moesten oppassen voor de fietsers bij het oversteken, zijn hier de rollators heer en meester.

En als ik op zondag H.T.B. uitwuif, dan kan ik nu al lachend zeggen: "Allez, rijdt maar naar auwen home."

Dus (Den) Home sweet home

Bilthoven...... de eerste beleving.....

En zo kwamen we dus kijken naar wat er door H.T.B. werd gehuurd.

Een leeg canvas dat we konden beschilderen naar onze wensen. Dat was totaal anders dan Amsterdam. In Amsterdam was het interieur er al en hier moesten we creëren.

Dus we trokken naar de grootste van Nederland... en als ik zeg, de grootste, dan mag je dat letterlijk nemen, want Wilrijk er echt niets tegen.

Op één week tijd, ben ik er 5 keer geweest. Als je me nu vraagt, ga je mee Zweedse ballekes eten, dan laat ik deze winkel, niet omwille van de ballekes, maar omwille van er eventjes genoeg van, voor wat het is.

Wat hebben we daar gelachen die eerste zaterdag. Laten we beginnen bij het uitkiezen van de bank  - jaja mijn Nederlands taalgebruik sluipt er wat in - maar ik bedoel voor ons Belgen dus dé zetel.

Wij dachten met den break van La Reine en met onze auto (dienen met de Hollandse nummerplaat) dat we dat wel gingen geklaard krijgen. Maar voor alle zekerheid, toch maar even vragen.

Mothership: "En krijgen we deze dan in onze break?"
Balieman: "Met welke auto zijn jullie hier?"
Mothership: " Met den break hééé, allez, jullie noemen dat een "stationwagon".
Balieman: "Hahahaha, jullie Belgen toch... " - "Jullie hebben ook zo'n geweldige woord voor magnetron".
Waarop wij in koor: "Achhh, de microgolf!!!"

Dat waren nog maar de dozen
 van de zetel alleen

Om u nu te laten weten of we dat in onze break kregen.........

Not, never, dat had gewoon niet mogelijk geweest.. zo getuigt de foto.

Aangezien het een vette njet was, besloten we dan maar om de hele enchellada via hen thuis te laten leveren. En wat kon dat snel al, op zondag.

Dus hop naar de "slaapkamer-afdeling waar wij wederom geholpen werden door een geweldig kerel, ik noem hem, "Ceci n'est pas une pipe" (dat was zijn tattoo - afgekort CNPUP.


Aangezien we twee aparte matrassen kozen, ik weet begot niet waarom (allicht de kostprijs van één grote), hadden wij ook iets extra nodig.

CNPUP: "Kent u onze topper?"
H.T.B: "We kennen alleen maar dé Toppers!"
CNPUP: "Jaaaaa, hahaha. maar deze zingt niet hoor!"

Een topper is dus een soort van matras (die uit een stuk bestaat) die je over twee aparte matrassen kan leggen. Zo val je 's nachts niet letterlijk in het gat tussen de twee matrassen in als deze gaan schuiven.

En zo gingen we met een aardige bestelbon naar de kassa's.... en zoals jullie ook wel kennen, in zo'n winkel... ligt je winkelkar ook nog aardig vol met andere spullen.

En op zondag ging om 16 uur de bel....... en daar waren ze dan met onze spullen...........

Een impressie kan je hier alvast bekijken.

Maar er is nog meer te vertellen........stay tuned....

De zoektocht is voorbij

Amsterdam werd afgerond...maar nog steeds......

Spannend... de parking

Het traject Amsterdam - Utrecht en 's avonds de omgekeerde richting was een beetje teveel van het goede aan het worden.

De leeftijd van 50 gehad, en de knoop was snel doorgehakt. Dat klinkt nu lekker oud, maar de rust was ook ver te zoeken en het werd hoog tijd.. voor een wat rustiger vaarwater.

So, we proudly present you, Bilthoven!

H.T.B. ging op zoek en kwam wat tegen....en wat voor iets. :-)

Wij (M.K.P. en ikzelf) hadden het tot afgelopen zaterdag maar alleen op de PC gezien maar waren al verkocht van de eerste keer.

H.T.B. begeleide ons naar de deur en daar gingen we.......vol verwachting klopte ons hart

En kijkt ne keer hoe blij hij was, dat wij blij waren.

Hoe we de eerste momenten daar beleefden... dat volgt..later.

Van bij ons

Ik kan er niet aan doen... maar de tekst is mooi


ik weet nog terug in den tijd dak m'n eigen ni kost horen denken.
honderdduzend stemmekes maar allemaal onbestendig,
geen één kwam er bovenuit ander
het volume onveranderd.
had ik menne focus was den topic al veranderd
geen weten what's going on.
ni wete wa ge wilt
ni wete waar dage sta
en ge twijfelt over wa da ge moet doen.
mor godde blijve trappelen,
of godde blijven kabbelen,
of volgt awen droom,
volgt a compas
doeda ogen dicht en zet den eerste stap.
't is deur te springen da kik eidelijk zag da kik nen onzichtbare had dat er altijd al was.

doeda ogen dicht,
ge komt altijd terecht,
dus springt me mij, naar een wankel begin,
al snel opweg,
geen kansen gemist,
geen spijt,
geen twijfels,
naar de toekomst gericht.

dus kzen nen darver springer,
nen darver valler
seizoensknaller.
ge kickt de shit,
ook al ist gedaan daar achter.
get ne pijnverzachter,
get ne maat
in elk desolaat moment edde toch awe ruggegraat.
der is geen vet van de soep, alleen ne vettere coup.
elk ervaring rijker is gelijk de kers op de toert.
intuitief, ni naief, zitte op de juste weg,
want als de lessen zijn geleerd dan is wa vallen terecht.
ge kunt da intirigreren in awe flow.
wa een negatief ervaring was, da word ne cadeau.
ge ze gerust, in den dans van't leven berust
deur de ying en de yang worde gij tot leve gekust

doeda ogen dicht,
ge komt altijd terecht,
dus springt me mij, naar een wankel begin.
al snel opweg,
geen kansen gemist,
geen spijt, geen twijfelf,
naar de toekomst gericht.
doeda ogen dicht.

veur dage luisterd moet de wereld stiller zijn en euh,
veur dage luisterd moet er iet gebroken zijn.
veur dage fluisterd denkt dak liefde noedig em.
fluisterd in de verte, zacht a innerlijke stem.
awen innerlijken raad, houd a onzichtbaar compas.
de vriend da ge ni zag mor der altijd al was,
da licht op, den eerste stap is gezet,
de volgede word duidelijk vanaf dage't beseft.

doeda ogen dicht,
ge komt altijd terecht,
dus springt me mij, naar een wankel begin.
al snel opweg, geen kansen gemist.
geen spijt, geen twijfels,
naar de toekomst gericht,
doeda ogen dicht

Loterij

Verstopte WC...... Bweuk. Maar opgelost.

Kots van Marieke. Bweukes too maar opgeruimd.

My lucky Day.

50 - ik noem hem vanaf nu officieel pepe

Vandaag is het zover, Halve Trouwboek wordt een halve eeuw oud.

Ik grap al geruime tijd, dan noem ik je Pepe. ;-) Met onze vrienden grappen we ook altijd over de 5 jaar die wij met zijn drietjes nog jonger zijn.

De ongemakken die H.T.B. al treft en wij momenteel nog aan ontsnappen.

Echter wist hij tot gisteren nog niets van de verrassing.

De eerste is, dat ik gisteren Mijnheertje Koekepeertje ben gaan ophalen bij La Reine in plaats van vandaag, na het werk.

En de tweede volgt straks, onze beste vrienden komen eten.

Je denkt misschien 50!!!! Dat vier je toch uitbundiger.

Neen, we kiezen voor een bescheiden iets. Zalig genieten met ons zessen.

En uiteraard met een geschenkje ook.

Kleine dingen zijn vaak een pak leuker dan het grootse.

Gelukkige verjaardag, lieverd!

De speciallekes

Nu had ik jullie daarnet liggen he.. (lees het bericht hieronder - Faites vos jeux... voor diegene die het niet zouden begrijpen).


Maar nu voor echt... dus...

Er waren 3 mensen die uit de box hebben gedacht... waarvoor hartelijk dan.

Wat zeg ik, als ik eerlijk ben 4, maar dat is nog weer een stuff voor een ander blogpostje dan.

Ik weet zeker als die mensen hier kijken, ze zichzelf direct herkennen in dit.

Dank je wel, Juf Olga, Dominique en Jo.

Faites vos jeux, rien ne va plus

De partners in crime kregen daarnet een mail van mij.

Ik deel hem hier even volledig. Dit met een reden, omdat ze voor de speciallekes naar hier moesten komen. (slim van mij hé :-)

QUOTE

Lieve partners  in crime,

De doos is dicht!!!! We klokken af op soixante-neuf hersenspinsels.

19 meer dan we eigenlijk nodig hadden. Dat is te danken aan u én aan u én zeker ook aan u!!!!!!

Zoals jullie misschien weten hebben de Blues Brothers zelfs een liedje erover geschreven:

I NEED YOU, YOU, YOU. Weliswaar gaat het om “liefde” maar op één of ander manier deden jullie dit allemaal uit een vorm van liefde. Na niet sentimenteel gaan worden, laat dat maar aan de bijna 50-jarige over op vrijdag.

Er zijn 3 speciallekes bij.. die waren iets extra, was meer dan ik verwacht had en ik ooit kon wensen.... Dus die kregen een aparte lay-out van mij. 

Er was extra stress sinds gisteren. Want als u gisteren op de blog (http://www.just-us-antwerpen.blogspot.be/2015/07/time-flies-like-arrow-fruit-flies-like.html))bent langs bent geweest dan weet u waarover ik spreek.

Als het weer van de toet de blaas is, dan zou ik maar snel eens gaan kijken.

Voor foto’s van de speciallekes verwijs ik u naar onze blog. Ach ja, ik ga dat hier niet allemaal vertellen. I told ya, ook afwisselend daar eens gaan kijken.

 Partners in crime ik zie jullie daar dus...maar uiteraard niet zonder groet hier,

Gotta scat, kitty cat, blow a kiss, goldfish

K.S.D.

 

UNQUOTE

 

Die speciallekes dan nu! Ik hoor het jullie al scanderen. Maar weet jullie goed wat... dat verschijnt hier pas om 21 uur.

Time flies like an arrow, fruit flies like a banana

De almost-50-jarige belde mij deze ochtend. Nu niet dat zoiets ongewoon is, maar als hij dat doet op dat uur, dan weet ik, d’er is iets.

 

Vrolijk, (ik hoorde dat hij aan het rijden was – dus die hersenpan van mij: sjajet hé... onderweg naar huis) opgewekt omdat hij dé blijde boodschap te verkondigen had van: “Ik kom vanavond al naar huis.”

 KAK! (in stilte zei ik dat, uiteraard).

 Tetterend (pratend) dat hij toch wel vergeten was dat hij morgen een seminarie had.

Ja... vergeetachtig worden én hierdoor de Knippende Snoodaard haar plannen naar de genou helpen.

 Een plan B.. euhhhh, Deuhhhhh, bah neen, he....

 

Maar goed, Knippende Snoodaard, herschik de hersenpan en bedenk wat, nu liefst.

 

Nieuwe plannen gingen door mijn hoofd, herschikken die handel, wat beginnen zweten, wat beginnen hyperventileren :-)

 

Enfin... het zal wel goed komen, wat moeilijker maar dat zal ook wel lukken.

 

Kom ik thuis, wil ik de vuilnis buiten zetten, zitten er wormen onder...

 

KAK (maar nu luidop)

 

Allez, dat kan ook weer  gedaan worden met Dettol. Vieze wormen, dat hadden jullie niet zien aankomen hé, dat kokend water.

 

Een dag... waarop je gewoon dit zegt,

 

 

 

 

 

 

Een oude doos kan ook plezant zijn

De doos was snel gevonden. Onze koffiezet had een tweetal weken geleden het begeven én dat was nu net de uitgelezen doos hiervoor.

Weer knippen en plakken voor mij, de Knippende SnooDaard.. Als ik zoveel nog moet knippen, zal ik straks misschien wel nog uitblinken, in het "recht knippen". :-)

Dan de "props" voor de bokaal, Gold bears, pectorallekes én de Perrier and last but not least, mijn partners in crime hun noeste werk, namelijk de hersenspinsels.

 

 

 

 



Ze is nog niet verzegeld de doos... want ik ben, as we speak, nog aan het knippen aan de hersenspinsels die er nog zijn bijgekomen.

Maar als ze dicht gaat, dan komt er dit als verzegeling op.

Stilaan komen we er......

Maar voor nu,

Toodle-loo, Kangaroo

 

 

 

 





Dat van dienen Perrier.....

Ik beloofde  om het verhaal van de Perrier in de bokaal te doen.

H.T.B. had ooit van  de Moekie een zakje vol pectorallekes gekregen van de markt.




Op dat snoepgoed had hij dan Perrier gedronken wat The Big Bang Theory in Antwerpen en omstreken had veroorzaakt.


Daarom zit er dus ook Perrier en Pectorallekes in de pot, overduidelijk qua reden, namelijk:

De Pot.... en het is er genen van Olen

Is eigenlijk ook genen pot, want het is bokaal.

Maar het begon met een ideetje te zien op Pinterest.

Wie dat nog niet kent, u bent gewaarschuwd, als je daar naartoe surft, laat het je nooit meer los. En niet zo Quick zelfs. (Heb je de verborgen reclameboodschap? En neen, dit is niet gesponsord). ;-)

Vandaar dat ik van mijn partners in crime hersenspinsels nodig had.


Knippen (vandaar de naam K.S.D.), plakken - en dat voor iemand die op een lijn nog niet recht kan knippen. Laat ik het zo stellen dat ik onze Nationale feestdag van 21 juli goed heb benut.

Voorbereiding... nen lege bokaal dus nog
 

Ook wat ludieke zaken gaan erbij.

Daarom werd aan Mijnheertje Koekepeertje,  die bij La Reine was, gevraagd om een Perrier-flesje te meten. En met zijn 23 cm hoogte zou het lukken. Wat Perrier er bij komt doen lees je in een andere blogpost.



Wat hersensspinsels...

Hoe hij ingepakt zal worden... is voor de volgende keer......

Het reilen en het zeilen van de snoodaards

Mijn gedacht,  dat ik dat niet allemaal alleen kon, dus beraamde ik een plan.

Ik zocht partners in crime en vond ze in groten getale.

Hun identiteit kan ik uiteraard niet vrijgeven. Wet op de privacy, enz..  :-)

Dus mijn handlangers kregen afgelopen woensdag allemaal een mail. Sommigen hadden de vraag al via een ander kanaal ontvangen, maar er waren er nog een paar de dans ontsprongen. Geheel vrijblijvend (dat mes op die keel even vergeten) werd hen verzocht om hun bijdrage te doneren voor de pot.

Wat is de pot? Hahahaaaaa, dat ontdek je morgen.


De mail dus.....Was een opfrissing van gedane beloftes die nog niet waren nagekomen voor sommige... en voor anderen die nog van de toet de blaas wisten een verrassing.

Of ze aangenaam was? Tja, dat moet je hen vragen (kunnen jullie toch niet hé.. want je weet niet wie ze zijn - hahahaha)




Om alles wat specialer te maken gooide ik mijn cape van het "Mothership" even af, en voor hen werd ik de K.S.D. oftewel  de Knippende SnooDaard.

Vanwaar de naam, wel, Annie zou zingen, Tomorrow, Tomorrow, you're only a day awayyyyyyy.

Met een deadline tot dinsdag 28 juli aanstaande wuifde ik hen uit met Adios, Hippos, Gotta go Buffalo.

Voor diegene die de mail hebben gekregen en hier ook komen lezen (want ze krijgen niet alle dagen een mail van het reilen en het zeilen van de snoodaards).... weet...dat na de deadline, dit geldt:

Inspiratie op doen in boeken.....

Het hoort er allemaal bij.... stapje voor stapje.........


Met één doel op 31 juli 2015.

Streng toespreken

 

Terwijl ik dat nu herlees, moet ik jammer genoeg één fout ontdekken... hij mag pas loeren op vrijdagochtend, den 31ste zelf!!!! Dubbel Kieken dat ik ben........

 

 

Okééé, update....... naar H.T.B.

 

 

 

Achter de schermen...

Wordt er hier keihard gewerkt..... Aan iets leuks...

Geduld is een schone deugd.

Er is bot en weer een nieuwe lens

Vandaag werden we weer op controle verwacht in het ziekenhuis om na te kijken hoe het gesteld was met Mijnheertje Koekepeertje zijn sleutelbeen.

Het gaat heel goed, er is botvorming dus de brace mocht gedag worden gezegd.

Nog twee weekjes niet te zot doen doen en dan mag hij vollen bak gaan van de dokter. :-)

Ondertussen heeft La Reine sinds maandag haar tweede lens gekregen en ook bij de controle van vandaag en gisteren was men tevreden.

Alles gaat weer prima.

Onze Noorderburen op de trein

Afgelopen weekend gingen we mee naar Amsterdam met H.T.B.. We hadden een heel fijne tijd, zoveel was zeker.

Zondag gingen we ontbijten en Mijnheertje Koekepeertje had geen honger, was wat draaierig, maar buiten dat geen vuiltje aan de lucht.

H.T.B. liep nog even mee tot aan Amsterdam Centraal waar wij met de intercity van de NS terug richting België zouden sporen.

Geen Thalys voor de terugreis, weet ge wel wat dat kost? Met de Intercity kunnen we 3 keer terug gaan in de vakantieperiode voor die prijs. Dus budgetgewijs een verstandige keuze.

Mijnheertje Koekepeertje viel in slaap. Lichte alarmbel bij mij en  ja hoor, na Amsterdam Schiphol wordt hij wakker.

Hij haalde net de toilet niet en gooide de maaginhoud voor de deuren (in de trein) er uit.

Mothership direct tegen de mensen, duizendmaal excuses.

En toen kwam er een golf van hulpzame Nederlanders in actie.

Servieten, vochtige doekjes, plastiek zakken, het bleef komen. Zoals de kots, bij Mijnheertje Koekeertje haast. ;-)

Het 16-jarige meisje aan de trap, waar hij nog voorbij was geraakt zei: "Goh joch, dat is mij ook al overkomen. Niets van aantrekken. Laat de andere maar er iets over zeggen, je wordt nooit voor je plezier ziek."

Met dat meisje had ik nog een leuk gesprek nadien en in Rotterdam verliet zij de trein met een gemeende: "Veel beterschap."

In Roosendaal trokken we een spurtje voor onze trein naar Antwerpen. We hadden mooi onze tram erna zodat we onze reis van 2 uur en 1 half konden afsluiten.

We stoppen aan onze halte en M.K.P. duwt met een rotvaart de tramdeuren open en deponeert zijn maaginhoud nu netjes op het perron.

Jawatte, dat was nipt.

Enfin de straat over en we waren thuis, waar de kotswas kon beginnen.

Vandaag werkte ik thuis en gooit ons Fientje haar maaginhoud eruit.

Ditmaal kwam er niemand servetten aanbieden, ik kon de keukenrol gaan halen.

Maar diegene die nu nog zijn maaginhoud deponeert, die mag het zelf opkuisen. Ik heb mijn deel gehad.

Men  zegge het voort. ;-)

16 juni 2012

Those we loved,

Don't go away

They walk beside us, every day...

Unseen,  unheard

But always near

Still loved,

Stil missed

And very dear.

Controle

Straks weten we meer. Staat het nog mooi recht, geneest de breuk mooi na 1 weekje.

We houden jullie op de hoogte.

Update:

Het gaat goed. De breuk staat mooi. De band om zijn schouders moeten we nu regelmatig aanspannen zodat de breuk mooi recht blijft. Op 8 juli weer op controle.

ASZ versus Sint-Vincentius

 Vandaag werd La Reine verwacht in het ASZ te Aalst voor een nieuw lens.

Ik heb daar nul, zero bereik aangezien dat de oogkliniek (dagopname) op -1 ligt.

Maar geen probleem, ik ga tegen 15u20 (dan is school pas uit) even een etage hoger om Mijnheertje Koekepeertje te laten weten dat we nog in het ziekenhuis zijn omdat La Reine nog niet zolang naar de OK werd gebracht.

Schrikken! Want ondertussen heb ik tal vanberichten en bel ik H.T.B. die stuurt: "Heb jij mijn berichtje gehoord."

Mijnheertje Koekepeertje bevindt zich momenteel in de ambulance, richting ziekenhuis.

Slikken, en rustig blijven wat aardig lukt.

Ik weet ondertussen dat Juf Mira bij hem is. H.T.B. Is van Amsterdam op weg naar Antwerpen - ik moet nu voor La Reine zorgen. Mijnheertje Koekepeertje is ook in goede handen.

Terug naar de krochten en La Reine, die net terug uit de OK is het nieuws brengen.

Twee uur later zijn beiden thuis, La Reine met haar nieuwe lens en Mijnheertje Koekepeertje met een gebroken sleutelbeen.

Ach.... Manic Monday

Onweerstaanbaar

Mijnheertje Koekepeertje smst mij vrij snel nadat de school uit is, dat hij al op de tram zit.

Ik denk: "Ola Jos! Het zal van dattum zijn!"

Dus ik sms netjes terug: "En heb je brood bij?".

Daarop volgt zijn "chit" (jaaa zo schreef hij het).

Met aansluitend een bijkomende: "Je moet toch naar de Colrocht - kan je van daar een broid meebrengen" (en ook wat je denkt dat het moet zijn, schreef hij verkeerd). :-)

Zotte moeder zoals ik al eens kan zijn reageer ik met:" Allez vooruit, wat doe jij dan voor mij?" Wat inspelen op gevoelens noemen ze dat. Ik weet het, ik weet het.

Maar zijn reactie.. was totaal niet wat ik verwachtte.

"Eummm van jou houden? Telt dat ook?"


Onweerstaanbaar lief toch.

Om dan 15 minuten later er nog een te sturen: "Mama, ik ben mijn huissleutel vergeten in de klas"

Tja, dus kon hij mee naar de Colrocht. :-)

Keer op keer

Iedere keer slaagt ze er in om haar maaginhoud te deponeren in de gang als ik in bad zit.

H.T.B. zei dat ze misschien bang is dat haar Mothership zou verdrinken misschien.

Fientje, Fientje toch.... Ik ben maar 1 badkamer van je verwijderd.

Schud het maar van je af

Gewoon omdat het schitterend is. De orde handhaven en je ook nog amuseren.

Foto's van een fruitige zomerlook 2015

Die kan je hier vinden.


We hebben een ontzettend fijne middag gehad. Met tips and tricks en bubbels.

Dank je Kim en ook dikke dank je wel aan Elke Willemen, Senior artist bij MAC.

Dat van die boterhammen

Mijnheertje Koekepeertje heeft er een handje van weg om boterhamdozen te vergeten in zijn klaslokaal.

Wanneer zijn bank uitpuilt en hij van mij boterhammen mee krijgt in zilverpapier dan weet hij dat het dringend tijd is om ze mee naar huis te nemen.

Zo ook een maand ofwel geleden. Ik had ze in graad van schimmelgraad gesorteerd. Van kwaad naar erger dus.  En dan hem geroepen om ze zelf te deponeren in de vuilnisbak.

Het ging van dat valt mee om zelf te doen tot toch even slikken en om dan bij de laatste echt over te gaan in kokhalzen.

Ikzelf stond in de keuken te lachen, al denkend tja... Je zult je lesje wel geleerd hebben.

En eigenlijk nog niet...maar met een wezenlijk verschil.

Toen ik deze middag uit het werk kwam dan waren zijn boterhamdozen uitgewassen. Echter in de vuilbak buiten lag een beschimmelde boterham waar de charcuterie niet meer te definiëren viel.

De les eruit is, dat je ze niet meer door mama laat afwassen maar dat je het je zelf doet.

Het is een begin.

Wie niet waagt, niet wint.

Bij deze lieve dame won ik dit.....

Dus excuseer dat ik me vandaag even wat onder handen laat nemen door professionals.....

Slaap zacht.... op zijn Engels

Kunst op school

Mijnheertje Koekepeertje heeft geschilderd voor het schoolfeest van 9 mei 2015.

Door zijn Plechtige Communie kon hij er niet bij zijn, maar zijn kunstwerk mag er zeker zijn.

Meet the artist..........

 

Vermeer deed dit ook ooit eens......... :-)

We did it

Meer foto's volgen nog. Maar we kunnen zeggen dat het bijzonder geslaagd was. Het was echt héél fijn.

Dank je wel, familie, beste vrienden en ouders!!!!

Waterachtig.... so what.

Ken je dat?

Je ziet iets en je denk:"Ja die gaat er vandoor en hoopt dat niemand het gemerkt heeft."

Jongeheer wandelt in onze straat en de hond moet zijn behoefte doen. Hij laat zijn hond rustig zijn ding doen en hij kijkt ondertussen wat heen en weer. Op een schichtige manier, dat je weet, ja die gaat dat niet opruimen.

En zo geschiedde...... Maar hij had mij niet gezien.

Jammer voor hem.

Zijn excuus om het niet op te ruimen was: "Het is te waterachtig."

Maar daar kom je niet mee weg, er lag een hoop.

Dus excuus jongeheer maar opgeruimd staat netjes.

En toen gooide de sjaal roet in het eten

Op 17 april is Mijnheertje Koekepeertje jarig. Dezelfde dag als de dochter van onze beste vrienden, alleen was zij er twee jaar eerder.

Wij spreken nooit iets af op voorhand maar toch komen we die dag elkaar wel ergens tegen.

Ook dit jaar was het zo en eindigde de fijne tijd met een etentje ter ere van de jarige zoon en hun dochter.

Ik was met de fiets, M.K.P. ging achterop en H.T.B. was met de auto, omdat hij moest werken.

Lachen, eten en met wat glaasjes wijn erbij, keerde iedereen huiswaarts.

Ook ik. Lachen met M.K.P., gieren, tot ik ineens geen lucht meer kreeg.

Wat was er gebeurt?

Ik had een lange sjaal aan met floskes en die floskes waren dus tussen mijn tandwiel geraakt.

Kun je dat voorstellen, 23u30, floskes tussen uw tandwiel en een torpedo-fiets?

Dat krijgt je er niet van tussen dus want je kan je trappers niet achteruit laten draaien.

Er zat dus niet anders op dan van aan de Konijnenweide naar huis te stappen.

Klokslag middernacht waren we thuis, net op tijd voor mijn fiets een pompoen werd. :-)

Een memorabele afsluiter van zijn verjaardag.

9 mei

Kledij voor onder het paterskleed - check
Schoenen voor Mijnheertje Koekepeertje - check
Outfit Mothership - broek, jas en schoenen - Check
Bloesjes zijn onderweg met de Z....do-koerier

Kleine zaken moeten nog afgerond worden maar de grote lijnen zijn uitgetekend en afgewerkt.

Het komt goed, die Plechtige Communie.

Vroege ochtend

Een ochtend in maart krijg je voor dag en dauw een SMS van een mama van een klasgenootje van Mijnheertje Koekepeertje.

Met de vraag of hij ook in het secundair nog naar dezelfde school blijft gaan.

Slaapdronken antwoordde ik dat het een geluk was dat het kamperen aan de school voorbij was.

Waarop je nog één cruciale SMS ontvangt: "Rept u maar naar hier!"

Een kattenwasje en 20 minuten later zit je tussen de slaapzakken en speel je spelletjes van het soort van, noem een dier met de eindletter van je voorganger. Alles om de tijd te doden.

Dit was onze ruwe start van zaterdag 7 maart 2015.

Om dan om 15u10 te horen dat hij nog één plaatsje had én om dan op zondag effectief de brief te vinden in zijn boekentas, daterend van 17 december 2014. Waarin stond dat kamperen wel noodzakelijk was.

Normaal dat ik grijs word zeker?