Dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, weet wel ieder van ons.
Toen ik bij mijn neef polste hoe het met zijn "moeke", mijn tante was dit weekend zei hij mij iets moois. Zo mooi dat het mij ontroerde.
Ik kan grappig zijn, misschien wat verAntweirps met momenten en misschien wat cru maar ik heb ook een gevoelige snaar. Een snaar die ik niet altijd laat zien, of misschien wel maar op een verkeerde manier.
Maar toen hij mij antwoordde: "Wel, het gaat met haar zoals een heuvellandschap. Bergop en bergaf!". Wel toen moest ik heel hard zwelgen, mijn verdriet even wegslikken, maar ik vond het zo "typerend" dat hij dit zei over haar.
Waarom typerend? Wel, alles doet ze (of moet ik nu al schrijven deed ze, maar dat wil ik eigenlijk nog niet schrijven) met de fiets. In weer en wind... voor iedereen, waar ze maar iets voor kan (kon) betekenen. Een ruwe bolster met een zachte kern. Een persoon die mijn H.T.B zo rond zijn vinger kon winden.
Ik moet echt wel eens tijd gaan maken...tijd... om te horen hoe het met haar dierbare gaat, want soms in dit alles vergeten we die wel even.
5 opmerkingen:
Tijd maken lijkt mij zowat het moeilijkste wat er is. Alsof de tijd met ons gaat lopen.
@Zapnimf: Tijd ontbreekt ons soms. Omdat men zoveel wilt op zoveel korte tijd. Maar ik weet nu meer.. morgen bel ik eens met de dierbaren... een hart onder de riem steken. Zeggen van: Hé ik ben er als je me nodig hebt. Hetgeen ik zo-even deed bij mijn neef. En die vond het super dat ik er was... gewoon als het was om te lachen met elkaar of om eens een traan te laten.
Christel
Die anderen worden inderdaad al eens vergeten, wat heel erg lastig moet zijn. Maak maar tijd, want die komt nooit terug.
He Christel, wat fijn dat je me volgt :-)
Je verhaal hierboven is wel heel herkenbaar, we moeten soms even herinnerd worden en een stapje terug doen om echt te kijken.
Wens je een goede dag.
groet Petra
@Petra: fijn dat jij ook hier komt kijken. Welkom!
@Elke, gaan we zeker doen.
Christel
Een reactie posten