16 juni 2012

15 juni gaat ons vake (met ons moeke) aan de tap (dagkliniek) hangen. Ik noemde dat zo, omdat er op die dagen (2-wekelijks) dus effectief ook een soort van dikke naald in de buik werd geplofd om dan het vocht uit zijn buik te halen.

Om 12 uur een SMS met een aangename boodschap: "Vake wordt op de transplantatielijst geplaatst" Euforie, een vreugdedansje was niet veraf.

Maar dat je twee uur later een telefoon krijgt waar je rillingen van krijgt, hou je gewoon niet voor mogelijk. Vake is in een shock gegaan en is nu overgeplaatst naar IC. Wat!!! Hoe? Waarom?

19 uur IC...bezoekuur.
Je ziet je vake liggen die bij bewustzijn is. Hij vloekt omwille van zijn toestand en op een paar vragen krijg je een ja. Maar hij is zo aan het vechten. Dat half uur bezoek is zo voorbij. Je gaat naar huis met een loodzware boodschap van de IC: "Kritiek".

Daar zit je dan, M.K.P. die buiten zit te wachten en die moet je nu gaan vertellen dat opa aan het vechten is. Dat hij héél ziek is geworden.

Antibiotica die nog niet is aangeslagen van 14 uur tot 19 uur. De zware antibiotica werd aangehangen toen wij vertrokken. Je voelt de onrust in je lichaam toenemen.

Twee uur later bel je: Toestand is verslechterd, bloed is nog meer verzuurd, ademt oppervlakkig en hij is in een carbonroes geraakt. De toxische stoffen in zijn lichaam geven hem dit ijle gevoel. Hij begint te slapen hierdoor.

We maken afspraken om enkel te bellen "mocht het voorbij zijn". Wat je geeft het nog altijd één kans.

En dan ga je de nacht in... je slaapt niet.. maar doezelt weg en om 4u30 één telefoon, één nummer, een zin: "Mevrouw, je weet allicht al wat ik nu ga zeggen, maar je vake is ingeslapen om 2u30." (2u23 om exact te zijn lezen we achteraf op de overlijdensakte).

Daar zit je dan, samen met moeke in één bed. Verslagen en je hoofd begint te werken want we moeten zaken gaan regelen. Je krijgt een adrenalineboost.

Maar je bent boos, verdrietig en vloekt net zoals hij om 19 uur: GODVERDOMME toch!

Van de hemel naar de hel gekatapulteerd worden

Ongeloof, onverwacht, een roes... daar leven we nu momenteel in.

Verslagen, verdrietig, boos... Het is niet fair. Dit hebben we niet verdiend. 16 juni stond de wereld voor ons stil.

Ik zou er een arm en een been voor geven om de tijd te kunnen terugdraaien...

Woorden schieten nu te kort... mss dat na het afscheid van nu zaterdag we weer onze woorden kunnen vinden.

Een mooi rapport

Neen! M.K.P. heeft zijn rapport nog niet gekregen. Maar ons Fientje krijgt met stip een héél mooie voldoening op haar rapport als het op het puntje: "Gun je Mothership nachtrust" aankomt.

Sedert een paar weken laat ze me slapen en ben ik nog iedere ochtend stomverbaasd als ik in mijn bed wakker wordt en niet meer op de zetel.

De vet vertelde één jaar geleden dat het "gedrag" dat zij vertoonde iets was hetgeen bij oudere katten voorkwam, neemt bij haar af met ouder worden. Driewerf hoera, hoera!

De eerste dagen werd ik nog wakker op het uur dat zij mij normaal uit mijn bed wou hebben maar nu ben ik dus ook gewend aan mijn nieuw (lees normaal) slaappatroon.

Try-out

Nu zaterdag komt er family eten.. en dan vind ik het wel leuk om eens in mijn kookboeken te duiken. Dat moet je niet ieder keer bij mij verwachten maar gisteren heb ik alles dus al samen gesteld. Van de meeste was ik vrij zeker dat ik het kon!

Maar het dessert wou ik toch eens vooraf proberen. Ik kan stellen dat in de keuken op dit moment een heerlijke "Crostata di limone" staat te geuren.

En ofdatemlekker is.. dat weten we straks... :-)

Te stil = te verdacht

Gisteren was het tijd om de tanden te poetsen en het bleef verdacht lang stil in de badkamer. Geen straaltje water dat je hoorde lopen noch een tandenborstelgeluid.

Ineens staat M.K.P. op zijn kousevoeten bij mij. Hij was dan al langs H.T.B. geslopen zonder zich écht te laten opvallen.

Het gaat wat op een fluistertoontje tussen M.K.P. en mezelf want ik merk onmiddellijk dat er "daar was laatst een meisje loos" was.

M.K.P: "Kijk eens naar mijn pink, ik heb er bloed aan!"

Nu gelukkig ben ik niet de mama die flauw valt bij het zien van bloed of al gillend door het huis loopt en op slag niet meer weet wat de nummer van de 100 is.

Ik: "Hoe komt dit, heb jij je gesneden aan een scheermesje van papa?"
M.K.P.: "Maar dat was gevallen (lees onmogelijk) en ik heb dat "gewoon" opgeraapt zunne, mama!"

Een vlugge scan van zijn vingers volstrekt zich en ik zie dat hij ook nog twee andere vingers heeft die dezelfde verwondingen vertonen.

We gaan naar de badkamer, "dag H.T.B, we passeren even en we zijn stil." Did you notice?

Maar mama is wijs, zegt niets tegen M.K.P. ook dat ze behoorlijk zeker is dat het niet zo is gebeurd zoals hij vertelde.

Neen, ik ben wijs! En hou voor mezelf dat hij allicht eens wou zien of hij wat vel van zijn vingers kon schrapen om ergens anders te plaatsen.

Het is gewoon een gebeurtenis zoals die keer dat hij zijn wenkbrauw had geschoren of toen hij eens zelf in het midden van zijn haar de schaar had gezet.

En M.K.P. die dacht allicht: "Amaai, ons mama had ik goed liggen!"

Tot zolang hij dit stukje niet leest, hou ik mij van den domme en ga ik mij in zijn verhaaltje!! :-)

Wederkerend Amélie Poulain-gevoel

Hij staat er weer. Veel drukte, geen parkeerplaats meer op de gedempte Zuiderdokken, geuren van wafels, barbapapa's en vettige hamburgers. Lichtjes en geflikker, getoeter en veel bellen. Allerhande pluimages van mensen, voornamelijk type "draag-leggings-met-cellulitusbenen in combinatie".

Van in de verte zag ik de "stuiterbal" al, H.T.B his old time slingerplezier en dat rondraaiende ronde hoogtegeval.

Maar mijn favoriet zag ik niet, het gaat niet héél hard de hoogte in en kent afwisselende snelheden. Maar het is het enigste waar ze mij in krijgen in wat heet in de Antwerpse volksmond, de Sinksefoooooooooor.

En toen kwamen we bij hem, mijn ding op die ganse foor.

Toen ik erin zat, was het weer daar, dat fantastisch gevoel, en terwijl ik weer als haar me alleen in mijn bakje bevond op de tonen van Trigger Finger, kon mijn weekend beginnen.

Schateren van het lachen doe ik erin zeker als hij op volle speed gaat en dan denk ik bij mezelf.. geluk kan soms in iets klein liggen.

bont allegaartje

Volgens Mijnheertje Koekepeertje is een lieveheersbeestje "rood met ZWITTE stippen".

En ze hadden het ook over "doode" mensen" gehad en daar hij had opgeschreven dat zijn pappie, geboren was in 1789 geboren! En die "liegen" ook op het kerkhof en Juzus hankt aan een kruis. Maar de "terugleevendmaker" is een robot!

En dan zei hij nog: "Amaai, mama goed dat ik mijn agenda wel van buiten kende hé.... want anders was het weer AMBRAS met jou omdat ik hem vandaag vergeten was!".

Mama, dronk wijselijk een glaasje wijn en liet de dag gewoon aan haar voorbij gaan! :-)