Afgelopen weekend zag ik een tafereeltje van het genre: "Als ik eraan terug denk, dan moet ik nog altijd erom lachen!"
Een hond en zijn hondenbuggy waren de hoofdrolspelers van dit alles.
Wat je met een hond doet in een hondenbuggy snap ik nog steeds niet zo goed. Oké, je wandelt ermee en je hond maakt zich niet moe. Maar of het dan bevorderlijk is voor de hond zijn lijn, dat is een andere vraag.
Enfin, voor onze deur ligt een riooldeksel, alhoewel ik eerder denk dat het iets met het water te maken heeft maar dat is nu even van minder belang. Echter is wel het feit dat het deksel niet meer volledig is, er ontbreekt een stukje beton.
Dus mijnheer en mevrouw Woefwoef wandelen met de woef in zijn woefenbuggy en het gaat er gezellig aan toe. De woef kan zijn neusje wel niet ergens tegenaan drukken om te snuffelen, maar who cares!
En "then we proudly present you" een stukske beton dat ontbreekt.
De woefenbuggy kantelt met zijn voorste wieltjes en hij kiept naar voor én hierdoor krijg je een hefboomeffect en wordt de Woef me daar gelanceerd met een snelheid om u tegen te zeggen.
Recht met zijn snorharen en snoet tegen de troittoirstenen.
Ik kwam niet meer bij, echt niet!
Mijnheer en mevrouw Woefwoef namen het woefke op en zetten het terug in de buggy en begonnen gelijk bezorgde hondenouders over het snoeteke te wrijven.
Ik kon door het lachen door maar aan één ding denken: "Woefkes die ge niet vast maakt in hunne buggy, dat is gelijk kinnekes. Dat valt daaruit als ge per ongeluk ergens over gaat rijden en de buggy kantelt!"