In a bloot gat

Met uw billen bloot kan je op zondag in onze nieuwe, second, hometown rondlopen.

Ik zeg het u.... op zondag kan je in het centrum, gewoon in uwe pure rondlopen.. er is geen winkel open en geen kat op straat te zien.

Wat een verschil met Oud Zuid......

Maar net daarom genieten wij des temeer van de rust, daar was H.T.B. héél erg aan toe.

En in den home, genieten ze ook graag tussen 13 uur en 15 uur van de nodige rust..... dus hoppa benen omhoog en knorren maar.

En die enkele zotten, die dan in het centrum in hun bloot gat lopen, kunnen je niet meer deren.

We gaan het nog eens over blazen hebben

En dat was al geleden van toen.

Met mijn blaas is alles oké... maar La Reine is op 6 oktober op haar blaas gegaan. Wat handig het kan zijn als je steunzolen hebt, maar ze niet aandoet.

Oke, gezien het nachtelijk uur, zo rond 5 uur, dan draag je dat niet, je slaapt niet met die dingen.

Maar bij de pitstop en doorspoelen liep het mis.. de ene voet over de andere en daar ging ze, keihard met haar arm op de rand van een wc-pot. Nu is deze niet meer in porselein, maar van de zachtere soort, maar geloof me vrij, dat veert niet mee.

Dus... daar zat ze, op de vloer.... omringd door les Petits princes, Ramses et Charlowie. Dat zijn poezen, dat zijn geen honden, waar je eventueel nog wat je kan aan optrekken en die van een soortelijk gewicht zijn, dat ze niet omvallen.

Duw je maar eens omhoog, met een arm die het niet meer doet. Wat doe je dan? La Reine dacht, met slangenbewegingen geraak ik er wel... ik kruip in de zetel en wacht tot ik de dokter kan bellen op een schappelijk uur.

Neen, ik bel ook niet naar dochterlief... want het is nog vroeg. Ik verbijt mijnen pijn. Dus zo kreeg ik rond 8u30 een telefoontje pas.

Ondertussen was de afspraak bij de "plakkenman" al gemaakt.



 

Als je dit als leek ziet, dan weet je ook dat er wat te repareren valt, peins je niet?



Enfin, een paar uur later zaten we bij de orthopeed al en nog eens 24 uur later, zaten we op spoed (dat was de afspraak - want dan werd ze nog diezelfde avond geopereerd).







24 uur later, was ze alweer gerepareerd en weer volop in haar element, alleen wat bont en blauw en voorzien van een ferme snee en een titaniumplaat in de arm.

Zaterdag na de operatie

Zaterdag mocht ze al naar huis, en was het weer achter de rug. De dikte van het hand dat kon wel tellen. Maar ze was blij om weer er te zijn, en dat vonden de poezen ook super.

Een weekje later

Aflopen dinsdag was de controle foto, alles verloopt naar wens, wat kalk dat zich moet vormen maar dat komt ook weer in orde.

Mid januari 2016 nog eens een foto en afhankelijk van de kalkvorming dan, gaat de plaat er dan in maart 2016 uit.

Zo zie je maar, ook dit ga-eens-op-uw-blaas-verhaal, kent weer een einde.

(Den) Home Sweet Home

Halve Trouwboek woont niet zomaar in een appartement....neen, hij woont in een seniorie.

En neen, we gaan daar niet mee lachen..... of toch wel een beetje.

Aangezien hij 50 is geworden en wat behoeftig begint te worden, dachten we dat aangepast wonen, wel goed zou zijn.

24/24 in de week iemand aan de receptie, liften, deuren die automatisch opengaan, een warme maaltijd als het moet. Je kan nog zelfstandig wonen en uw gat nog zelfstandig afkuisen, maar als het nodig is, is hulp onderweg of kortbij.

Belange niet hé, lezers van dit blog!!!!!! Zo behoeftig is hij nog niet.

Maar hij woont wel in de seniorie én die en nog tig andere faciliteiten zijn er.

Ik hoor jullie al denken: "Allez, daar moet je dan toch voor op nen wachtlijst en dat geven ze toch nog niet aan iemand van 50!".

Klopt... maar dit is een seniorie waar mensen de appartementen ook kunnen kopen. En zo geschiedde dat onze huisbaas, haar oma hier woonde en zij dit heeft geërfd. En dus nu verhuurt aan H.T.B., de expat. Zo zijn we er dus terecht gekomen.

Dus dit wetende, is H.T.B. met zijn 50, dé jongste bewoner van de blok.

Maar wat hebben wij een leuke buren... écht waar.. zalig mensen, met een gezonde dosis humor,  ondanks hun gevorderde leeftijd. De andere die we al hebben mogen ontmoeten, zijn schatten.

Ze hebben ook allemaal tijd voor een praatje en H.T.B. maakt graag tijd vrij voor een babbeltje.

Ook de straten eromheen naar het centrum op zijn het meeste toneel van oudere mensen.

Al lachend, noemen we het al "rollator city". Waar we in Amsterdam moesten oppassen voor de fietsers bij het oversteken, zijn hier de rollators heer en meester.

En als ik op zondag H.T.B. uitwuif, dan kan ik nu al lachend zeggen: "Allez, rijdt maar naar auwen home."

Dus (Den) Home sweet home

Bilthoven...... de eerste beleving.....

En zo kwamen we dus kijken naar wat er door H.T.B. werd gehuurd.

Een leeg canvas dat we konden beschilderen naar onze wensen. Dat was totaal anders dan Amsterdam. In Amsterdam was het interieur er al en hier moesten we creëren.

Dus we trokken naar de grootste van Nederland... en als ik zeg, de grootste, dan mag je dat letterlijk nemen, want Wilrijk er echt niets tegen.

Op één week tijd, ben ik er 5 keer geweest. Als je me nu vraagt, ga je mee Zweedse ballekes eten, dan laat ik deze winkel, niet omwille van de ballekes, maar omwille van er eventjes genoeg van, voor wat het is.

Wat hebben we daar gelachen die eerste zaterdag. Laten we beginnen bij het uitkiezen van de bank  - jaja mijn Nederlands taalgebruik sluipt er wat in - maar ik bedoel voor ons Belgen dus dé zetel.

Wij dachten met den break van La Reine en met onze auto (dienen met de Hollandse nummerplaat) dat we dat wel gingen geklaard krijgen. Maar voor alle zekerheid, toch maar even vragen.

Mothership: "En krijgen we deze dan in onze break?"
Balieman: "Met welke auto zijn jullie hier?"
Mothership: " Met den break hééé, allez, jullie noemen dat een "stationwagon".
Balieman: "Hahahaha, jullie Belgen toch... " - "Jullie hebben ook zo'n geweldige woord voor magnetron".
Waarop wij in koor: "Achhh, de microgolf!!!"

Dat waren nog maar de dozen
 van de zetel alleen

Om u nu te laten weten of we dat in onze break kregen.........

Not, never, dat had gewoon niet mogelijk geweest.. zo getuigt de foto.

Aangezien het een vette njet was, besloten we dan maar om de hele enchellada via hen thuis te laten leveren. En wat kon dat snel al, op zondag.

Dus hop naar de "slaapkamer-afdeling waar wij wederom geholpen werden door een geweldig kerel, ik noem hem, "Ceci n'est pas une pipe" (dat was zijn tattoo - afgekort CNPUP.


Aangezien we twee aparte matrassen kozen, ik weet begot niet waarom (allicht de kostprijs van één grote), hadden wij ook iets extra nodig.

CNPUP: "Kent u onze topper?"
H.T.B: "We kennen alleen maar dé Toppers!"
CNPUP: "Jaaaaa, hahaha. maar deze zingt niet hoor!"

Een topper is dus een soort van matras (die uit een stuk bestaat) die je over twee aparte matrassen kan leggen. Zo val je 's nachts niet letterlijk in het gat tussen de twee matrassen in als deze gaan schuiven.

En zo gingen we met een aardige bestelbon naar de kassa's.... en zoals jullie ook wel kennen, in zo'n winkel... ligt je winkelkar ook nog aardig vol met andere spullen.

En op zondag ging om 16 uur de bel....... en daar waren ze dan met onze spullen...........

Een impressie kan je hier alvast bekijken.

Maar er is nog meer te vertellen........stay tuned....

De zoektocht is voorbij

Amsterdam werd afgerond...maar nog steeds......

Spannend... de parking

Het traject Amsterdam - Utrecht en 's avonds de omgekeerde richting was een beetje teveel van het goede aan het worden.

De leeftijd van 50 gehad, en de knoop was snel doorgehakt. Dat klinkt nu lekker oud, maar de rust was ook ver te zoeken en het werd hoog tijd.. voor een wat rustiger vaarwater.

So, we proudly present you, Bilthoven!

H.T.B. ging op zoek en kwam wat tegen....en wat voor iets. :-)

Wij (M.K.P. en ikzelf) hadden het tot afgelopen zaterdag maar alleen op de PC gezien maar waren al verkocht van de eerste keer.

H.T.B. begeleide ons naar de deur en daar gingen we.......vol verwachting klopte ons hart

En kijkt ne keer hoe blij hij was, dat wij blij waren.

Hoe we de eerste momenten daar beleefden... dat volgt..later.