De krop in keel, de tranen hoog.
De dromen waren navenant, daar was je, maar bij het wakker worden niet meer hier.
Samen met H.T.B. op het terras zitten en erover praten, de tranen laten vloeien. Het hebben over de oneerlijkheid van het onverwachte.
Het weten dat, de wat als zinnen, ons misschien jou nog hadden gegund, maar dat als het voorbij zou zijn, het allemaal niet van toepassing meer zou geweest zijn.
Daarom vake, voor jou, na twee jaar niet meer eens van dochter tot vake gepraat te kunnen hebben, mijn laatste brief aan jou (voorgedragen in de kerk door P. met de klemtonen daar waar nodig.)
Vake,
Men
vroeg me: “Wil jij nog iets aan je vake zeggen? Je hoeft het niet zelf te
lezen, dat doe ik wel voor jou!”
Wel,
nog nooit heb ik zolang naar een leeg blad zitten staren.
Van
de hemel naar de hel gekatapulteerd worden en dat op een paar uren tijd. Dat is
eigenlijk de beste omschrijving van afgelopen weekend.
Maar
ongeacht je onverwachte vertrek, je was én blijft nog steeds mijn vake want:
Ik
mocht vooral een kind zijn. En ook al betekende dat je in mijn “apenjaren”
toestemde om een permanent in mijn haar te laten zetten die grandioos mislukte.
Achteraf
kon je triomfantelijk zeggen: “Ziede wel!”
Vake,
vandaag geef ik jou nog één laatste keer een kus.
Maar
die laatste kus zou ik zou graag willen inruilen voor je hand in die van mij te
voelen zoals vrijdag.
Jou
nog te kunnen strelen over je voorhoofd en te zeggen: “Vecht vake, komaan,
vechten hé!” En om dan, als de vogeltjes in jouw tuin terug begonnen te
fluiten, te horen dat je jouw strijd had doorstaan en niet om te horen dat je
de strijd had moeten staken.
Vake, er is nog zoveel dat ik wil zeggen, maar dat heb je nog tegoed van mij.
Want
buiten mezelf, Luc en “onze” Gaëtan was er nog één persoon. En die wilt ook nog
wat zeggen:
“Aan mijn Sisken,
En wat voor mij soms teveel was:
“Spons erover.”
Ik wens je een goede vaart…
Moe
Vake, dat we jou ontzettend hard zullen missen daar bestaat geen enkele twijfel over.
Maar
bedankt voor te zijn wie jij was!
Kus,
19 opmerkingen:
Dat heb je mooi geschreven. Verdriet slijt, maar gaat nooit écht weg. Dikke knuffel voor je verdriet en gemis.
Wat mooi geschreven!
Ik geef je een dikke, virtuele knuffel! :)
knuf!
@Nienke/M(i)e: Jullie hebben samen met de andere ook meegelezen hoe het allemaal is gelopen. Het deed dit jaar zoveel pijn. Het was heel anders. Maar het is zoals Luc zegt: "Het is een wonde, die af en toe nog eens opengaat en dan weer in alle hevigheid gaat bloeden." Twee jaar ondertussen.. het lijkt nog maar van gisteren.
@Céline S.: Bedankt. Ik had hem uiteraard liever niet geschreven, maar dat is nu eenmaal het leven. Bedankt om hier eens een kijkje te komen nemen.
Inderdaad heel mooi geschreven.
Veel sterkte!
@Miss and Mrs.: herinneringen aan het afscheid, het doet goed.
allereerst dank voor je lieve berichtje dat je achterliet op mijn logje "liefde is".
Maar ook hier verdriet zie ik, want wat is 2 jaar als er één van de ouders gemist wordt, zeker als er geen gelegenheid was om afscheid te nemen en "er naar toe te groeien" dat het beter zó was.
Bijzonder schrijnend gevoel ook bij deze vaderdag denk ik, sterkte!
@Rietepiez: Graag gedaan. Men geeft nooit iemand graag af, zeker niet zo. Maar het heelt.
het slijt nooit...
veel sterkte
Wat verdrietig. Sterkte deze dagen.
Veel sterkte!
@Lutje/Petra/Karoeza: Bedankt.
...ik weet dat het voor altijd in je geheugen zit, dus....
Het verdriet zal na een tijdje slijten, maar hij zal altijd in jouw geheugen zitten :) Veel sterkte!
Mooi op papier gezet.
Het zal nog vele jaren duren voor dat gevoel minder wordt, maar troost je : zo hou je hem dicht bij je.
Dikke knuffel.
@Michenco: we doen dat he, met leuke en vaak grappe herinneringen aan hem denken.
@Celine: een stille man, maar een hart van goud.
@Lutje: dat is zeker.
Mijn vader is er nog, maar eigenlijk ook al lang niet meer ....... Dankjewel voor je reactie op mijn blog.
Een reactie posten