Nu niet dat hij door één jaartje ouder geworden te zijn ineens een "grijze duif" was geworden.
Alhoewel hij toch al behoorlijk wat grijze plukken heeft, maar goed alles is beter dan dat het uitvalt... alhoewel een schone biljartbal ook wel mooi kan zijn.
Neen, die lieve H.T.B. had weer een half dagje verlof genomen om het "maanwit" in de slaapkamer op de muren te zetten! Als dat niet ontzettend aardig is van hem en je weet aardig is "lief".
En toch zal er nog een andere reden geweest zijn... dat hij misschien even alleen wou zijn.
Ieder jaar, tja verjaardagen keren nu immer ieder jaar terug, is zijn verjaardag ook wat triest. 35 jaar gelden werd Luc 11 jaar... er was feest, mama had een taart gebakken en er waren geschenkjes.
Daags nadien bij het wakker worden op 1 augustus was mama er niet meer....ze was heengegaan.
Nu kan je zeggen, 35 jaar later, so what!
Luc is er zeker niet door blijven stilstaan, het heeft van hem gemaakt, wie hij vandaag is.
Foto's van mama zijn er wel, niet veel en bij het opruimen van de kelder vond ik staarten van haar haren die afgeknipt waren in 1955. Toen ik ze vasthield ging er een rilling door mij heen.
En omdat foto's van mama op de schouw soms naar de achtergrond verdwijnen siert dit beeldje, de schouw... symbolisch.
Maar ik ken hem, 's ochtends zeggen we kort iets tegen elkaar hierover, net zoals deze ochtend. En Luc heeft dan even wat tijd alleen nodig...en dat krijgt hij dan ook.
5 opmerkingen:
je moeder verliezen, volgens mij is dat iets wat altijd een beetje pijn zal blijven doen ... geef hem maar een extra knuffel dan!
Dit lijkt me inderdaad iets wat je nooit meer vergeet, hoe lang het ook geleden mag zijn.
@Me - doen we zeker
@ Elke - dat is een leeftijd dat je nog zo veel wenst te delen met je mama.... Luc zegt vaak: wat zou ik zijn als mama er nog was geweest...
Dat zal hij nooit weten en dat maakt het extra pijnlijk, natuurlijk.
Dit is een ontroerend verhaal.
Een reactie posten