Je m'endore devant la télé-syndroom

Gisteren een film gekocht, nl "Rien à déclarer!". Weer een Franse, indeed, bien sur, Monsieur, Madame.

Ditmaal van het luchterige genre  - nu een klein iets, ik wou dus "genre" typen en ik wist ineens niet meer hoe je dat begot schreef - jeezes... 40 zijn, dat is toch stillekes mankementen krijgen, en het is namelijk zo dat je dan moeilijk nog aan reservestukken geraakt, tenzij ge uwe serienummer nog kent. Maar dat papierke waar dat, dan weer opstaat weet ik ook niet meer liggen.

Maar wij zijn weer van het rechte pad aan 't geraken, met al die zijstraten die ik dan inslaag.

Die luchtigheid dus!

Hij is van én met de maker van die ander luchtige film "Bienvenue chez les Ch'tis". Als deze nog maar half zo goed is, als die dan gaat het lachen worden.

Nu koop ik meestal de films op DVD. Want votre soeur heeft namelijk een "je m'endore devant la télé-syndroom".

Vol goede moed begin ik er steeds aan, nodig de halve trouwboek (H.T.B.) uit om mee te kijken en meestal gaat het dan zoals dit:

Ik ben dus WEER eens in slaap gevallen.

H.T.B.: "Dat is toch plezaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaant met aaaaaaaaaaaaaa, naar nen film zien... Dat valt dan weer in slaap zunne!"

Guilty...

Dus daardoor komt het vaak voor als ze dan diezelfde films nog eens geven op een andere post (vraag me soms af of het medialandschap er geen Excelleke van bij houdt, de VTM heeft die film op maandag gegeven, drie weken later "Wijf-TV, etc... weer een afwijking....) - ik weer naar diezelfde film zie en me dan realiseer dat ik die eigenlijk wel al eens gezien had.. meestal valt mijn nikkel zo halverwege.

En zo waren er dus veel films die ik maar voor de helft eens gezien had. Nu koop ik ze, en dan kan ik stoppen als ik de slaap voel opkomen. Alhoewel ik dan toch ook al menigmaal heb moeten "re-winden op 64X" omdat ik dan enkel de aftiteling mee maakte.

Maar ik en mijn syndroom, het bezorgt mij veel herbekijks!