Heb je naaste lief

Gisteren in de ochtend kon Marieke de eerste aanblik van Fientje, dewelke slaperig ons kwam begroeten, niet aanzien.

Er moest en er zou aangevallen worden. Een totaal ontredderde Fien wist niet wat haar overkwam. Dat forse zusje dat met haar 6 kg op jouw 3 kg-lichaam duikt is alles behalve goed om de ochtend te beginnen.

's Avonds kropen ze bij elkaar in één zetel, om dan lief voor elkaar te zijn.

Kunst op kindermaat

Om niet aan een verfverslaving te gaan lijden, gingen Gaëtan en ikzelf, in 't gezelschap van zijn vriend en diens mama gisteren een beetje kunst snuiven voor kids.

Aan de ingang van het Middelheim-park hingen plastieke boxen waar je een stukje kalksteen, aluminium, etc...in kan vinden. Samen met een instructieboekje in verhaalvorm ga je op zoek naar de beelden die dus uit de verschillende materialen gemaakt zijn.

De kids gingen de boxen dragen, maar wie kon er na 't eerste beeld al sleuren? Dé mama's inderdaad.

We hebben dus geslenterd van worsten/pensen in bomen, naar een tennismuur waar de kids en de mama's zich dan even sportief hebben bezig gehouden. ;-)

Waarna we dan zeurende kinderen krijgen die gingen zitten "zagen" op een bankje. Maar ze weten dat beide mama's daar niet écht aan toegeven.

We kwamen dan ook nog een "vreit neig" accident tegen in 't park.

Maar het was een mooie namiddag!

Tiger Woods heeft een nieuwe vriendin

En dat is nu toch wel toevallig ons zusje zeker!

Resterende tijd

De laptop gaf deze ochtend bij het nakijken van de mail het volgende aan: "U heeft nog 17 minuten resterende tijd".

Tijd die je nog hebt vooraleer hij uitvalt en zich in een "slaapmodus" gaat plaatsen.

En bij een laptop kan je dus nog de kabel eraan hangen en dan laadt het zichzelf op.

Maar wat voor één van mijn tantes? Hoeveel tijd zal haar nog resteren?

Een telefoon die je liever niet krijgt, nog volop aan het onderzoeken, maar een leverpunctie bracht al aan het licht dat het kwaadaardig is. Nu die "boosdoener" nog lokaliseren.

We zullen maar denken;

"We zijn net auto's, onderweg gaan er gewoon wel eens dingen stuk. Wil niet zeggen dat de auto niet meer rijdt!"
(Ellen ten Damme)

Kassa, kassa

G: "Mama, die tand doet echt wel pijn daar achteraan."
C: "Misschien is het weer een grote die zit te duwen om erdoor te komen. Maar ik denk dat toch als eerste nu die twee hoektanden zullen uitvallen."
G: "Neen, er zit niets te duwen, het is gewoon eentje die klaar is om uit te vallen en dan is het weer:"

Kassa, kassa dus... (kassa = tandenfee die langs komt)

Kattenwereld

Dat is samen met je baasje op de mat liggen.......

Of in 't vrouwtje haar handtas gaan liggen

Een nieuw record

Gisteren moesten er dingen verplaatst worden! De grote (lees gerust lompe) bureau in Gaëtan zijn kamer diende afgebroken te worden. Dus gewapend met sleuteltjes ging ik aan de slag. Eenmaal deze uit de kamer was, kon de bureau die onze slaapkamer ontsierde, naar daar.

Ondertussen ging "The Stig" en de H.T.B naar Sint-Niklaas om daar eens naar een kartcircuit te gaan kijken. Kijken, want hij ging niet rijden, dus helm en schoenen bleven thuis.

Maar als ze met hun tweetjes op stap zijn, dan zijn ze dus op stap. Dat wil zeggen dat ze niet altijd eindigen op de plaats waar ze naartoe gingen. :-)

En dus zo reed H.T.B met "The Stig" naar Puurs. En wat had hij daar een geluk! Een kindje dat normaal moest komen rijden kwam niet opdagen. En dat betekende dat hij voor nul komma nul euro's, voor dus rien de knots, giele ganstesverniet, in die zijn plaats mocht rijden. HELEMAAL ALLEEN!! (normaal zijn ze per les met een 5 à 6 tal kindjes).

Daarom vond Marshall G. het dan ook eens tijd, om "The Stig" te testen. Hij ging voorrijden en hij moest bijten, dwz, tegen hem aanplakken.

En wat deed "The Stig" die de vorige keer de naam van "Mijnheer weet enkel de gaspedaal staan" opgespeld kreeg? Hij beet. Uiteraard!! U vraagt, wij draaien!

't Resultaat was dat hij rondjes reed van 31'..... Volgens H.T.B. was dit niet normaal, die snelheid.

Zelfs Marshall G. stond er versteld van dat hij zo goed kon volgen. Als hij nu nog eens zo'n prestatie kan neerzetten, dan zal zijn Basic + weldra té "traag" zijn voor hem en moet hij naar een hogere klas. En ze spraken ervan om de kidscart dan misschien ook al eens in te ruilen voor een "volwassen" kart.

Time will tell..

Het Uilenhof

Vandaag brachten we een bezoekje aan het Uilenhof. "In 't hol van Pluto" (Wuustwezel), zo noemde Luc de weg er naar toe.

Frank & Denise, hebben deze plek niet zomaar gekozen, want om een 70-tal uilen te herbergen moet je wel wat natuur hebben.

Een paar maal per jaar geven ze een "open-deur-dag", net zoals dit weekend.

Onderdeel van de voedselbank

Je krijgt er een rondleiding te beginnen bij de jongste telgen, nl die van 2011. Met de hand grootgebracht, dus niet bang van mensen en ontzettend nieuwsgierig én fotogeniek (ze komen naar voor gevlogen om te poseren).

Links: jong van een laplanduil

Uiteraard passeer je ook aan de
 "Voedselbank", 900 ééndagskuikens worden hier per dag opgesmikkeld en uiteraard ook muizen, ratten.



Milcky's, dewelke een mooie blauwe snavel hebben



En ze hadden ook een "Fientje en Marieke", niet van naam, maar van gedrag. Een jong kerkuiltje dat kon bleiten gelijk Fientje. Je hoefde maar iets er tegen te zeggen en daar ging ze. Haar zusje zat er naast en keek er naar. Maar als je er wat tegen zei, dan piepte zij ook, om te zeggen van: "Wat dienen bleiter hier naast mij kan, dat kan ik ook, maar niet zo luid!"



Den bleiter



En dan was er ook nog "Frieda" een Europese Oehoe, die voor de eerste maal een demo had gevlogen. Toch wel imposant...



Frieda







Libanon

Ons broertje in Libanon. Het doet deugd om af en toe een mailtje van hem te ontvangen en een fotootje... dat is ook zo leuk.

Om te groeten, OET!

http://www.mil.be/belufil/subject/index.asp?LAN=nl&ID=2030

De kelder

De kelder was toe aan een opruimbeurt. Er was al af en toe een groot onderhoud gebeurt maar een nieuwe drong zich op.

In de bovenste ruimtes waren er spullen die naar de kelder diende te verhuizen om meer ruimte te hebben. Zo was er de keukendeur, waarvan we besloten hadden om ze niet meer te hangen na het verven van de keuken.

Er waren bakken vol speelgoed, die de kleine kamer van Gaëtan nog verkleinde, die ook hun weg naar beneden dienden te vinden. Dat kind heeft speelgoed, niet normaal, dat verzuipt er gewoon in. En als broertje in Libanon nog een leger te kort zou komen, wel we hebben een leger aan Playmobile-mannekes (dokters, dinoverzorgers, postmannen, vrouwtjes allerhande en kinderen) die kunnen gaan helpen.

De badkamer heeft tegen het plafond nog een spatje wit nodig en een streepje groen en dan is het ook weer achter de rug.

En zo ziet de kelder er ook weer opgeruimd uit... en wij blij met de verworven ruimte boven.

Volgend leven

Gaëtan wou van me weten of ik uitkeek naar mijn "volgend leven".

Nu als ik zelf over 't leven nadenk, dan kan me soms de angst bekruipen om dood te gaan. Niet zozeer het er niet meer te zijn, maar de manier waarop.

Liefst misschien in mijn slaap rustig inslapen, maar ik huiver al, als ik denk dat ik bijvoorbeeld zou verdrinken of bewust in een auto-ongeluk zou terecht komen.

Maar ik weet het, we hebben geen keuze, c'est la vie!

Gaëtan wist me te zeggen dat ik moest weten dat mijn ziel verder zal gaan. Mijn hart sterft, maar mijn ziel zal opnieuw ergens terecht komen.

Net zoals hij (zijn eigen woorden) ooit een soldaat was en hij héél hard moest werken. En toen mocht hij kiezen, en heeft hij voor ons gekozen.

Gek was, toen hij nog klein was, toen zei hij altijd: "Voor ik bij jullie was, toen was ik aan het vliegen, vliegen, vliegen, vliegen!"

En zo was hij op een dag ook eens een tasje aan het inladen met speelgoed, boeken, koekjes, etc. Toen ik hem vroeg wat hij daarmee van plan was zei hij: "Ik ga naar de "andere kant".

En als hij mij dan weer zo'n eens "out of the blue" met zo'n vragen confronteert, dan denk ik soms: "We hebben een jong kind met al een wat ouder zieltje" gekregen.

J'adore!

Premiejagers

G: "Whaauw mama, je kent veel premies vandaag. Omdat jij er zoveel juist hebt, mag jijjjjjjjjjjjjjjjjjjjj. Mag jij, 100 dagen, let op hoeveel hé, 100 dagen, kiezen wat wij 's avonds eten!"

Zucht, dat doe ik nu toch ook al?

Opgraven

G: "Mama, mag ik deze opgraven?"
M: "Waarom?"
G: "Om te kijken of het al botjes zijn!"
M: "Lieve schat, dat doen we toch ook niet bij mensen?! Is wat luguber hoor!"
G: "Ja, dat is waar!"

Stel je voor!!

The Stig drives Bliksem McQueen

The Stig, on the left side, black Helmet

Gisteren om eleven OO fifteen was Puurs the place to be for "The Stig". Na een intensieve 3-daagse eerder die week (11-12-13 juli), zat hij weer in zijn "bolide".

The Stig in the middle

Ka-Ciao.....

WC-papier

G: "Mama, mama, wat heeft onze papa nu toch met dat wc-papier gedaan?"

C: "Hoe wat heeft papa met dat wc-papier gedaan?"

Ik weet dat ons Marieke af en toe met wc-papier eens iets doet.

G: "Awel ja, dat staat vol wiskundige formules en tekeningen!"

C: "Dat hebben wij zo gekocht."

En dan borrelt ineens bij mij de volgende vraag in mijn hoofd op: "Zou dat wiskundige wc-papier ons een geletterd gat geven?"

Dat zou logisch zijn, maar een gekheid op een stokje!

Juwelenavond

Ik heb toegezegd in een juwelenavond bij Burenbron's vrouw. Nu ik ben niet zo "into parties at home".

Maar ik heb het kaartje aangenomen en gezegd dat ik wel zou komen (als het ging).

Dus straks zit ik net als al die andere te luisteren naar deze. Heb wel al eens gaan piepeloeren op hun website en bwa ja... er zal wel iets tussen zitten dat mij kan bekoren, zeker?!

Ik ben niet diegene die durft te vertrekken zonder iets te kopen. Dat vind ik not done ten opzichte van de gastvrouw.

Nu momenteel zitten ze bij hen VOLLEN bak muziek te spelen, dus voor alle zekerheid ben ik nog even naar 't kaartje gaan kijken om te zien of het niet een uitnodiging was voor een revival van  " 't Swingpaleis". Want dan zal ik mijn stem nog wat moeten smeren.

Maar kattengejank is ook muziek, alleen niet zo goed voor de oren.

Kan nu nog wel ineens nen acute aanval van "de diamie" krijgen, net zoals ons Marieke (ocharme onzen Bolle) of de zetel, de gang, de keuken, onder spuwen, dat zou pas een excuus van jewelste zijn.

Ofte ik moet gekluisterd blijven aan de "live stream" in Kent, om Luc te spotten.

Nah, dat kan ik nu niet... ik ga gewoon en maak het beste ervan. Uiteindelijk moet ik maar maar laten zakken en ik ben er.

Gepimpel





De kleintjes van de eerste lichting weten maar al te goed de notenstaaf hangen bij ons.

Je zou voor je plezier afwassen om het schouwspel vanuit de keuken gade te slagen.

Mevrouw "le Pigeon" daarentegen die zat wat triest te wezen op de draad. Haar bakje stond onder water. Dus water eruit en nieuwe goodies (maïs, zaden, etc...) erin en bakje wat verder onder het afdak zodat de regen het niet meer kon verzuipen.

Zo was ieder vogeltje weer tevreden.

Ge wacht uw beurt af op de waslijn, Capice!!!

 



GSM-werpen

Burenbron heeft zijn eigen wedstrijd georganiseerd.

Hij kon niet wachten tot de Nationale Feestdag om deel te nemen aan de "Jim Mobile GSM-werpen-wedstrijd".

Opstelling was zijn balkon op één hoog.. en het mikpunt was.. zo ver mogelijk.

Dat geeft hem dan zo'n 4 target-mogelijkheden:

1 - de kiekens van de Roger
2 - achter 't muurke, achter de kiekens van Roger, maar 2 meter dieper
3 - de garageboxen
4 - de tuinen van de buren van de J. Van Rijswijcklaan.

Blijkbaar heeft het maximum te bereiken meters gehaald, namelijk punt 4.

Maar triest uiteraard..want de aankoop van een nieuwe GSM diende te gebeuren om de "onbruikbare" GSM te vervangen. Praten helpt ook bij frustraties.

Royal St. George

"In Afrika slaan primitieve volkstammen met stokken op de grond en uiten daarbij hartverscheurende kreten. De antropologen noemen dat elementaire expressie. Bij ons heet dat "golf". (James Walker)

Maar vrijdag dus, zal Luc zich in Kent bevinden om live het Open Championship mee te maken.

Door de regen

Het regent "cats en dogs".... een echt hondenweer, en dan valt je op dat er mensen door moeten.

Als dagdagelijkse fietsmadam, behoor ik ook tot die categorie.

Toen ik vanavond aan het werk vertrok druppelde het lichtjes. Toen ik de garage uit fietste was het aan 't gieten. Zo typisch, vroeger, dat was dus toen de dieren nog spraken, toen de school uit was, was het ook telkens van "dattum".

Daar kwam dan nog eens bij dat er veel open vlaktes waren en meestal dan ook nog "wind op kop".Ik had zo'n poncho-geval voor op de fiets. Dat is eigenlijk een "veredelde watervergaarbak". Want als je op school of thuis aankwam en je sprong wat te haastig van je fiets, dan kreeg je héél de mikmak (het kommetje dat zich vormde) over je heen. Kleddernat.

Of hoe vaak, als je het ding niet met zo van die bandjes om je stuur hing, wat trouwens levensgevaarlijk was, dus met wind op kop, heel die plastieke "frak" in je gezicht kreeg.

Fun, fun, fun, NOT als ik er aan terugdenk.

En zo zag ik onze buurman net, met zijn rollator en zijn poncho.

En als ik dan zoiets zie dan overmand mij een vlaag van medeleven. Slecht te been, zijn vrouw, die heel wat jonger was als hij verloren (plots), zijn trouwe oude auto voor de deur gestolen én dus nu aangewezen op het openbaar vervoer.

Om niet alleen thuis te moeten zitten gaat hij dus op stap... maar moet hij dus ook de regen als het slecht weer is... met een plastieke poncho.

Schoen benen

Randy Dandy vindt van zichzelf dat hij "nochthans schoene benen" heeft.

Hoe het allemaal begon.

Ik en mijn collega vertrekken naar huis en staan aan de lift te wachten, en dan zegt hij: "Ach, de dames gaan al naar huis se!".

Uiteraard gaan we al naar huis, wij komen niet binnengewandeld om 9 uur, alsof het zondag is en we net koffiekoeken gaan halen zijn en zeeën van tijd hebben.

Dus ik antwoord hem: "Dat noemen ze de "vroege shift" en dan kan je dus vroeger doorgaan"!

"Tja, ik wou dat ik ook af en toe eens een rok aan had!!!", zegt ie.

Vrij seksistische opmerking, maar van hem verwacht je dat.

Dus mijn repliek: "Wie houdt er u begot tegen!"

"Bwa, toch maar niet, maar ik heb nochthans schoen benen zunne!"

Alsof wij nu op dat eigenste moment, in een krappe lift, nog maar één glimp wensten op te merken van die benen.

Die doet me echt aan Austin Power denken:

"Do I make you horny? Randy?"

Grote griezels toch!!!! :-)

Een nieuw huis

Daar kan een "poes" zo tevreden mee zijn.

Liefde is

Je "Baasje" goed verzorgen.

Garam masala

Eten we vanavond, liet ik aan Luc weten deze namiddag.

Ik kreeg prompt een mail terug:

"Hoe eet je dat? Met vork of lepel? En hoeveel dagen heb je dan de schijterij!!" (Die van Antweirpen toch hé). En zo ging het nog even door, van 't een absurde in 't ander.

Maar dus op de stoofbuis staat dit lekker te geuren in afwachting van de komst van de heer des huizes en Mijnheertje Koekepeertje.

"Ge moet proeven van uw gerechten", wordt er door menig TV-kok geprentendeerd. Hetgeen ik dan ook gedaan heb én eerlijk gezegd:

"Ik heb het héél goed gekruid. Zo goed, dat van 't pikante, uw gatteke open en toe gaat gaan (dees komt van de Luc, maar ik gebruik het nu even), het zal doppen worden in plaats van wrijven!".

Chilivlokken vond ik niet, maar daar heb ik dan van die Spaanse pepertje (ééntje want het is al hothothot genoeg) genomen. En de "garam masala-kruiden" heb ik vervangen door "Tikka-kruiden".

Comment le faire? Wel, ik kan dat hier gaan opsommen, maar de link van 't gerechtje is wat easier.....

http://www.njam.tv/recepten/indiase-kip-met-garam-masale-en-yoghurt

Indien we nu een paar dagen niets van ons laten horen, dan weet u het... dan komt het omdat de "Dobbel-U-C" onze new best friend is.

De Wever durft dan misschien zijn nek niet uit te steken, maar wij wel en daarom:

"Morituri te Salutant"

Waar is de u?

Een stukje uit Rien à déclarer, eentje maar want u kunt het raden....

Dat wordt weer "herbekijken".

Maar dit zag ik alvast, en het is schitterend! (als u uiteraard van dit genre een liefhebber bent).

Je m'endore devant la télé-syndroom

Gisteren een film gekocht, nl "Rien à déclarer!". Weer een Franse, indeed, bien sur, Monsieur, Madame.

Ditmaal van het luchterige genre  - nu een klein iets, ik wou dus "genre" typen en ik wist ineens niet meer hoe je dat begot schreef - jeezes... 40 zijn, dat is toch stillekes mankementen krijgen, en het is namelijk zo dat je dan moeilijk nog aan reservestukken geraakt, tenzij ge uwe serienummer nog kent. Maar dat papierke waar dat, dan weer opstaat weet ik ook niet meer liggen.

Maar wij zijn weer van het rechte pad aan 't geraken, met al die zijstraten die ik dan inslaag.

Die luchtigheid dus!

Hij is van én met de maker van die ander luchtige film "Bienvenue chez les Ch'tis". Als deze nog maar half zo goed is, als die dan gaat het lachen worden.

Nu koop ik meestal de films op DVD. Want votre soeur heeft namelijk een "je m'endore devant la télé-syndroom".

Vol goede moed begin ik er steeds aan, nodig de halve trouwboek (H.T.B.) uit om mee te kijken en meestal gaat het dan zoals dit:

Ik ben dus WEER eens in slaap gevallen.

H.T.B.: "Dat is toch plezaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaant met aaaaaaaaaaaaaa, naar nen film zien... Dat valt dan weer in slaap zunne!"

Guilty...

Dus daardoor komt het vaak voor als ze dan diezelfde films nog eens geven op een andere post (vraag me soms af of het medialandschap er geen Excelleke van bij houdt, de VTM heeft die film op maandag gegeven, drie weken later "Wijf-TV, etc... weer een afwijking....) - ik weer naar diezelfde film zie en me dan realiseer dat ik die eigenlijk wel al eens gezien had.. meestal valt mijn nikkel zo halverwege.

En zo waren er dus veel films die ik maar voor de helft eens gezien had. Nu koop ik ze, en dan kan ik stoppen als ik de slaap voel opkomen. Alhoewel ik dan toch ook al menigmaal heb moeten "re-winden op 64X" omdat ik dan enkel de aftiteling mee maakte.

Maar ik en mijn syndroom, het bezorgt mij veel herbekijks!

Rabbi Jacob!

"Rabbi Jacob!!!", roepen mijn collega en ik in koor!

We lijden beiden niet aan "Gilles de la Tournette", dat kunnen we verzekeren.

Maar we horen onze "Franstalige indringer" op het werk dat aan de telefoon zeggen.

Allez.. dat dachten we toch!!!

Maar ze belde en wou een zeker "David Jacob" spreken!!

Hipper de piep

Neen, vandaag valt er niemand zijn verjaardag te vieren, althans niet bij ons.

Ik kom deze ochtend aan op het werk... en het is nog vrij stil... enkel mijn collega is er al én als ik mijn bureau  binnen wandel, staat mijn radiooke "vollen bak".

Ondertussen zet ik de volumeknop toch wat stiller en start ik mijn vliegmachine (computer) op. Terwijl dit alles zijn gang gaat, wandel ik door de lange, stille gangen naar de keuken.

Daar kreeg ik ineens nen "Goeiemorgen" vanuit het kleine vergaderzaaltje die aan onze keuken grenst!Verschieten zunne, dacht dat ik terecht gekomen was in een verrassingsfeestje...

En in de keuken staat hij, dé JP of zoals ik hem noem:

"Randy Dandy".

Waarom die naam? Wel, hij is wat ouder, klein van gestalte, en heeft altijd van die hemdjes (of toch vaak) aan waarvan je denkt: "Tiens, is dat nu een externe maagring!" (te klein dus).

Hij had gisteren voor het slapengaan een "energiedrankje" gedronken, in zijn bed gekropen en deze ochtend om 4 uur een doucheke genomen en nu was hij dus hier!!

Zo hipper de piep als iets....

Ik koos maar snel het hazenpad, eieren voor jeung, en terug door de gang naar mijn bureau.

Zijn bureau ligt achter het onze en ineens keelt hem: "Merci voor de muziek hé!

Randy Dandy had er gewoon een discotempelke van gemaakt deze ochtend. Party on, shagg it baby!!!

Ge kunt er dus niet aan doen

Gedaan met sakkerende mannen op hun vrouw, mannen die een excuus hebben dat ze er niet op tijd konden geraken, etc..;

"En wat is dat van jullie?"; zullen er misschien denken.

"Euh, Deuh, awel, dat lag aan onze dikke vingers op de GPS!".

Maar als je dus nog een papieren versie gebruikt, wees gerust.. ge kunt het of ge kunt het niet!

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GC83C8K9P&_section=7054996&utm_source=nieuwsblad&utm_medium=newsletter&utm_campaign=nieuwe-week

Poezemiekes

Marieke hoort bij de grondtroepen (die kan dus niet zoals haar zusje in de hoogte springen). Maar een vrouwtje die kasten aan het uitmesten is, en waar je vanop de tafel wel in kan... awel dat vraagt toch om een inspectie.

 Fientje die heeft iets met dozen, en hoe klein ze ook zijn, ze moet en zal proberen of ze er zich kan inmurwen.

Memory Lane: zwangerschapsdagboek

Ook dat lag in de kast en moest even bekeken worden.

M. & K. hun dochtertje EL is ook een 17 aprillerke..dus op de dag dat Gaëtan werd geboren was zij net 2 geworden!

Zij hebben de zwangerschap heel close mee gevolgd en zo noteerde ik dus ook af en toe iets in mijn dagboek over haar, blijkbaar.

Ze kon destijds mijn naam nog niet uitspreken en voor haar was ik "Kieke/Kieka" en M. had haar dus verteld dat er een baby in mijn buik zat.

En dus zei ze als ze mij zag: "Kieke/Kieka baby!" Toen we wisten dat het een zoontje zou zijn, probeerde M. haar zijn naam te laten zeggen. Maar ze zei: "Tan". En toen Gaëtan zelf zijn naam moest zeggen zei hij "Tanneke" als je naar zijn naam vroeg, nadat hij zichzelf eerst een tijdje "Jeje" had genoemd.

Maar het leukste las ik toen hij er was.

M. had aan EL verteld dat Kieke/Kieka haar baby Tan er was en dat ze mocht gaan kijken en zei had héél kort geantwoord: "GEVONDEN!"

Haar interpratie.. dat de baby er was...

Toch leuk om terug te lezen.

Walking down memory lane

Kasten opruimen is langs het verleden wandelen.

Een foto van mezelf die ik voorzien had van een stukje uit "Toujours" (Axelle Red), dewelke bij het heengaan van mémé in haar handen werd gevouwen, door de begrafenisondernemer (effe slikken weer) - TRIESTE TIJDEN

"Oevalize" (Houffalize) in putteke winter en geen verwarming. Goh, de Johaaaaaan en de Luc met dekentjes om zich heen om toch wat warm te krijgen. Allemaal nog zo jong op die foto's -GRAPPIG;

Een foto op de Flandria, nog niet weten dat ik zwanger was, een foto waar ik héél zwanger was en foto's van een 2 minuut oude Gaëtan - DOLGELLUKIG;

Foto's van een piepjonge schoonzus Karen en schoonbroer Ive met een paar maanden oude Gaëtan.. nu zelfs al ouders van twee mooie zonen. - TIJD STAAT NIET STIL;

En op de achtergrond "Good old Rod Stewart" met zijn twee mooie CD's (Soulbook en The Great American Songbook) en dan hoor je ineens een liedje, "Fly me to the moon!" en dan schiet ik in de lach... Dit is een teken.

Heden en verleden, zo mooi door elkaar..

Wat als...

Gisteren brachten we een bezoekje aan Prananatha in Kontich.

We waren er al eens op zoek naar geweest maar onze GPS stuurde ons altijd naar Hemiksem. Wat bleek nu, "Kieken N° 1 en Kieken N° 2" (respectievelijk wij dus), hadden de eerste keer niet door dat er een "Antwerpse Steenweg" is en een "Antwerpsesteenweg" en we hadden dus de laatste moeten ingeven (aan mekaar dus).

We twijfelden zelf aan onze GPS en waren de eerste keer ook al eens gaan kijken naar de Saturn. Want dat is al een oud beestje en die is allicht niet meer up-to-date, dachten we zelfs. Ja, ons "gezond verstand" is soms ook wel eens zoek.

Hierdoor bleek dat we de eerste keer al eens voorbij gereden waren en niet opgemerkt hadden. Ach neen, hondstrouw volgde wij de GPS die Hemiksem zei, terwijl we geacht werden in Kontich te blijven.

Wel een kleine voetnoot van bij de eerste keer: Luc wist dat waar de Delhaize lag in Kontich het Antwerpse Steenweg (toen nog van elkaar dachten we) was.. dus waren wel naar daar gereden.

Dus we zijn er geraakt én hebben daar onze goesting gevonden in TV-meubel en kast.

Maar goed.. nu wordt het tijd dat ik naar de "Wat als...." toe ga.

Delhaize = kortbij = boodschappen daar i.p.v. bij de vroegere werkgever van de Geubels.

In de winkel zie ik dus een man onze kar vastnemen en aanzetten om ermee te vertrekken terwijl hij ineens zich iets realiseert, zeker als hij mij ook naar die kar ziet toestappen.

En hij zegt:

M.I.D (Mijnheer In Delhaize): "Ik dacht al dat ik iets niet juist was. Ik voelde een andere "energie".

En toen vond Luc dat ik dus dit had moeten antwoorden.

Amélie Poulain

Vrijdag was Luc thuis om op "Mijnheertje Koekepeertje" te letten. De namiddag zat propvol, mini-golfen, karten én dan een bezoekje aan de studio van Radio Antwerpen FM (die zitten in de Crown Plaza).

Luc had van een wedstrijd gehoord op de radio en de prijs  waren bonnen voor de Sinksefoor. Dus "telefonitisch Lucske" had gebeld én gewonnen. Gaat hij die bonnen ophalen op 't 14de en in de gang komt ineens iemand uit zijn kantoor en roept: "Hey Claessens!".

Iemand die hij kende van vroeger. Luc is écht de man waar je ergens mee naar toe gaat en je kan er je mooiste schoenen op verwedden, maar hij kent wel altijd iemand. En dat resulteerde in bovenop de gewonnen bonnen, nog wat bonnen.

Dus met een pak aan bonnen trokken we vrijdag naar de Sinksenfoor... en er is maar één attractie waar ze mij nog inkrijgen, nl "De Poliep".  Al die andere vind ik té hoog (het reuzenrad vind ik al beangstigend als ik op de grond sta), als ik nog maar de stuiterbal met elastiekjes zie die tegen een rotvaar omhoog wordt geschoten huiver ik al en laat staan dat ik durf toe te kijken als Luc in zijn jaarlijkse attractie zit, nl de Extreme XXL.

Maar "De Poliep" dus.. dat vind ik geweldig.. zo geweldig, dat ik met mijn ogen dicht me afgelopen vrijdag net "Amélie Poulain" voelde. Gek in het hoofd (ah ja, ogen toe en dan tegen dé hoogste snelheid van De Poliep rondzwieren), dolgelukkig, puur door iets kleins... blij om een eenvoudig iets....

Evaaaaaaaaaaa





Neen, geen vervolg op Mariskaaaaaaaaaaaaa!

Maar gewoon een ontzettend leuke envelop van een creatieve dame in de brievenbus.

Een leuk zakje, leuke postkaartjes van haar eigen foto's (denk van yes) - en een klein kattebelleke erbij!

En hetgeen waar ik het meest nieuwsgierig naar was... mijn Eva-slingerbellekes!!!

Ben er ontzettend blij mee.. En ik dacht dat ik niet met slingerkes zou staan.